zondag 17 maart 2019

San Galgano

De heilige in kwestie, biddend voor zijn zwaard
De naam van Galgano Guidotti zal niet bij iedereen meteen grote blijdschap en wild enthousiasme tot gevolg hebben, maar het is een ouderwetse heilige, gestorven in 1181. Verrassend veel heeft hij eigenlijk niet gedaan, behalve dan het bipolair schakelen van een zondig aards leven als ridder naar een vrome variant van weinig om handen hebben als kluizenaar. In Italië zijn ze echter gek op heiligen, en ook het feit dat deze heilige als feestdag onder meer 5 december heeft veroorzaakt bij ongeveer de helft van Droomhuis Italië een prettige rilling.

Op het onvolprezen Heiligennet wordt het leven van de heilige compact beschreven, waarbij een aantal bijzondere genadegaven wordt benadrukt: zo kon hij in de toekomst kijken, wist hij de aanwezigheid van de duivel te onderscheiden en uit te drijven en gaf hij vele zieken en hulpbehoevenden hun gezondheid terug. Verdere bijzonderheden worden niet gegeven, dus naar het waarheidsgehalte van deze beweringen kunnen we slechts raden. Laten we het er op houden dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. En verder mag iedereen er het hare of zijne van vinden.

De abdij van San Galgano
Concreter is natuurlijk het zwaard dat de heilige naar verluid in de rotsen heeft gestoten. Een echt Excalibur-momentje dat we gewoon iedere dag kunnen bewonderen in de kapel bovenop het heuveltje van Montesiepi, gemeente Chiusdino in Toscane. En dat hebben we een paar maanden geleden dan ook gedaan toen we toch in de buurt waren. En dat zwaard is oud en echt, zeggen mensen die het kunnen weten. En het heeft, naar wordt beweerd, model gestaan voor het zwaard uit de Arthur-legende.

Over het waarom van deze actie doen minimaal twee verhalen de ronde. Het eerste houdt het er eenvoudig op dat de bekeerde ridder behoefte had aan een kruisbeeld en daartoe zijn zwaard in de rotsige bodem plantte. Deze versie geeft echter geen bevredigend antwoord op de vraag waarom dat zo maar ging. Een beetje rots is namelijk vrij hard. De tweede versie benadrukt wat meer het feit dat we hier toch wel met een wonder te maken hebben. Er is sprake van de bekende stem uit het niets die Galgano opdraagt zijn zondig leven achter zich te laten. Omdat Galgano de realistische opvatting heeft dat de geest weliswaar gewillig is, maar het vlees zwak, antwoord hij dat zoiets even makkelijk is als met zijn zwaard een rots te splijten. De rest laat zich raden, waarbij de vertelling zich mogelijkerwijs bedient van beeldspraak van het type 'als een mes door de boter'.

Heden ten dage is het decor van dit wonderbaarlijk gebeuren een toeristische trekpleister, waartoe behalve de al genoemde kapel ook de ruïneuze abdij van San Galgano behoort. Wij hadden er nog nooit van gehoord, tot we daar dus toevallig in de buurt waren, maar het is natuurlijk wereldberoemd en op elke feestelijke Toscane-site beschreven. Op Vakantie Naar Toscane (mooie pagina met veel info en foto's) is bijvoorbeeld van mening: “Tijdens je vakantie in Toscane zou een bezoek aan de ruïnes van de abdij van San Galgano zeker niet mogen ontbreken. Het unieke suggestieve karakter van deze verlaten abdij lokt het ganse jaar door duizenden bezoekers en levert heel wat prachtige foto’s op.” Namens Ciao Tutti is Saskia langs geweest, die vooral ook erg in haar sas is met de nabij gelegen Salendo Wine Bar. We gunnen iedereen welke culturele voorkeur dan ook.

Het heuveltje met de kapel. De Wine Bar zit ergens tussen de bomen.
En zo zouden we nog wel even door kunnen gaan. Op Dit Is Italië wordt bijvoorbeeld beweerd dat San Galgano een van de meest bezochte middeleeuwse monumenten in Toscane is. Als wij er zijn valt dat gelukkig reuze mee. Het hoogseizoen is duidelijk voorbij.

Het enig andere bezoekersvolk dat we bij ons bezoek tegenkomen is een buslading oudere Amerikanen, die georganiseerd wordt rondgereden en die we later in het nabijgelegen Chiusdino goed gegidst terugzien (“If the climb to the museum is too tiring, we'll meet in a half hour in the restaurant round the corner”). We arriveren in de mist, de enig juiste enscenering voor de grote Cisterciënzer abdij waarvan alleen de muren nog overeind staan. Mysterie! Vol verwachting klopt ons hart.

koude nacht
Het is een koude nacht geweest, en de rijp lag op de daken (als de abdij tenminste zijn daken had behouden). Maar de zon wint snel aan kracht als we naderen, en plotseling (als we de auto al geparkeerd hebben) duikt, op een steenworp afstand, het indrukwekkende gebouw uit het niets op. Daarna wordt het een wolkeloze dag vol zonneschijn. De fotogenieke kerk, de sala capitolare met de tentoonstelling van een plaatselijke kunstenaar, het wandelpad de heuvel op naar de kapel, het zwaard. Alles kan in alle rust worden bekeken voor we toe zijn aan een kopje koffie.

Heilige met zwaard.
Hetzelfde geldt daarna voor de bezienswaardigheden in het museum van Chiusdino, waar we nog even de artistieke verbeelding van het leven van San Galgano tot ons laten doordringen. Dat een man zo opgewonden kan raken van een zwaard. Pure extase! Hoogwaardige mystiek!





De kapel die om het zwaard heen is gebouwd.

zondag 3 maart 2019

Crowded planet, tutto bene!

We hebben al vaker geschreven over de Via degli Abati, en we gaan er hier toch weer wat over vermelden. En tegelijkertijd maken we reclame voor een paar heel fijne collega-bloggers.

Om met het laatste te beginnen (en het eerste meteen mee te nemen). The Crowded Planet (Finding Nature Everywhere) is een ongelooflijk volle blog met heel veel mooie verhalen van over de hele wereld, maar met veel Italiaanse inhoud. Als Droomhuis Italië doen we ons best, maar dit is toch wel de vergrotende of overtreffende trap. Het is het geesteskind van Margherita (uit Italië) en Nick (uit Australië). Dat verklaart voor een deel de grote Italiaanse inhoud, die ook nog eens een keertje van een heel goed niveau is. Margherita en Nick zijn fervente wandelaars, en ze schrijven meteen zo'n beetje mooi en uitgebreid alles op waar ze tegenaan (of overheen) lopen. Een aanrader voor iedereen die mooie dingen over Italië wil lezen.

En verdomd: een tijdje geleden liepen ze dus ook de Via degli Abati. Dat wil zeggen, het gedeelte van Bobbio naar Borgotaro. Als wereldberoemde wereldwandelaars bleven ze niet onopgemerkt, want de Gazzetta di Parma besteedde er aandacht aan. Op (of omstreeks) 30 juni 2018 waren ze in Bardi, zo lezen we in de krant. Als je dat leest denk je toch al gauw: misschien zijn we ze in Bardi wel tegengekomen. Als we de kunst van het selfies maken onder de knie hadden gehad, was het mogelijk meteen selfie time geworden. Of hadden we ze uitgenodigd voor een kopje thee in ons vakantiehuis, want dat ligt toch aan de route.

Hun uitgebreide verslag van de tocht leest als glorieuze reclame voor ons stukje Italië. “Via degli Abati may very well be the perfect Italian long-distance hike.” is meteen al de binnenkomer, en daar wordt een mens wel een beetje blij van. En wat te denken van de wervelende zin: This 120 km trail across the Emilia Romagna Apennines is wild, full of history and walked only by a few hundred brave souls every year.” Ook nog eens een beetje snob-appeal. Santiago de Compostela, move over! Voor de keiharde die hards bestaat overigens de mogelijkheid om de hele route in één dag in de omgekeerde richting af te rennen (dit jaar op 27 april), maar dat zouden we de gemiddelde wandelaar toch niet willen aanraden.

En daar gaan de nijvere wandelaars. Van Bobbio (stunning Ponte Gobbo) gaat het via Nicelli, Groppallo naar voor ons bekend terrein: Bardi met zijn “imposing castle surrounded by the mountains”. Daarna gaat het verder naar Borgotaro, en dat is helemaal één groot feest der herkenning. Monastero, Noceto, Brè en Pieve di Gravago. 

Daarna op weg naar Osacca, waar je (vertel ons wat) op twee manieren kunt komen. De splitsing is bij ons om de hoek. En daarna de bergen over naar Borgotaro.

U ziet het. We draven in ons enthousiasme een beetje door. Alsof we zelf onderweg zijn. Alsof we ons zelf laten meeslepen door spanning en sensatie. “we do not recommend the Via degli Abati to solo hikers – if you fell and hurt yourself, or if something happened, it may be hard for you to seek help. It’s much better to go in pairs or small groups.” “You may also come across wild animals along the Via degli Abati – we saw deer and snakes, but thankfully no vipers. There are also wild boars in the area, and they may be aggressive.”

Zo lijkt ons deze liefdesverklaring wel voldoende. Hoewel het ook leuk is om te verwijzen naar het verhaal over de mooiste stadjes in Emilia Romagna, waar Bobbio, Bardi en Borgotaro wederom, heel instructief en inspirerend, komen opdraven.

Er zijn ook interessante verhalen over het grootstedelijke Milaan, de serie Mondays in Milan. 35 gratis dingen om te doen! De beste betaalbare restaurants! 99 redenen om van Milaan te houden! Een stuk beter dan het gemiddelde verhaal op Trip Advisor en vergelijkbare sites. Toen we ze lazen kregen we meteen weer zin om eens die kant op te gaan. Maar helaas, de komende maanden is het Laatste Avondmaal weer helemaal volgeboekt.