zondag 13 januari 2019

Wijnproeven of fijnproeven?

In de Nederlandse winter snakken we vaak naar de Italiaanse zomer met lange, warme dagen. Kou, sneeuw, ijs en schaatsen zijn aan ons niet besteed. In dit kader kijken we ook altijd heel erg uit naar het nieuwste nummer van Italië Magazine (naar eigen zeggen de Italië expert), omdat in dat prachtige blad op de eeuwig glimmende pagina's de zon altijd schijnt. Dat levert kostbare feel good momentjes in donkere dagen. Heerlijk!

In het eerste nummer van 2019 lezen we bijvoorbeeld op het omslag dat er sprake zal zijn van wijnproeven in Piemonte. Daar houden wij ons ook wel eens mee bezig, getuige bijgaande foto. Dat we het een beetje onzorgvuldig lezen (waar het hart vol van is...) mag de pret niet drukken. Er staat eigenlijk 'Fijnproeven in Piemonte', maar een kniesoor die daar op let.

In het betreffende artikel (Piemonte, een reis vol geneugten) neemt Anna Rettig met foto's van Sascha Rettig ons aan de hand door de culinaire streek van truffels, kaas, hazelnoten en risotto. Maar gelukkig neemt ze op haar rondreis ook de plaatselijke wijnen mee. “Bij een bezoek aan Piemonte hoort natuurlijk ook wijn” zo steekt ze ferm van wal. “Juist rond Asti en Alba is het terrein ideaal voor de wijnbouw.” “De meest voorkomende druif is de nebbiolo, die in deze regio al eeuwenlang wordt verbouwd. De wijnboeren verwerken hem traditiegetrouw in de wijnen barolo en barbaresco, diep donkerrood glanzend in het glas...”

Als je zoiets leest slaat het hart enigszins op hol, maar dat heeft minder met het onderwerp te maken dan met de knulligheid en slordigheid waarmee er over wordt geschreven. Nebbiolo uit Asti? Dat wordt goed zoeken. Donkerrood glanzend in het glas? Alleen als je kleurenblind bent.

Hoewel wij van Droomhuis Italië pure liefhebbers zijn en geen haar op ons hoofd eraan denkt ook maar enig geld te vragen voor welke wijnschrijverij dan ook is ons het elementaire verschil tussen Barbera (de meest voorkomende druif in Asti, én donkerrood van kleur) en Nebbiolo (Alba en licht transparant met tonen van oranje) toch wel bekend.

Dat is ook helemaal niet moeilijk. Daar zijn goede wijngidsen over volgeschreven (onze favoriet is die van de Slow Wine, 1120 pagina's hoogwaardige informatie voor de schappelijke prijs van 24 Euro, in de betere Italiaanse boekhandel verkrijgbaar). En ook op het wereldwijze web is genoeg te vinden. Een redelijk uitgebreid overzicht in het Engels vind je bijvoorbeeld op http://www.ivinidelpiemonte.com/en/vini-e-territorio/. Wil je het nog completer, dan komt je algauw in het Italiaans terecht op https://www.prodottitipicipiemonte.it/vini.

Dit brengt ons op de vraag: Wie is die Anna Rettig die ons in onze glossy zo primitief mag onderhouden? Hier komt in ons iets onderzoeksjournalistiek (mits niet te diepgravend) naar boven, en dat leidt ons naar twitter waarop Anna zichzelf omschrijft als journalist traveller foodie, Dat zegt niet zo heel veel, behalve dat ze van vele markten thuis denkt te zijn. Gelukkig ziet ze zichzelf niet als influencer.

Een andere vraag zou kunnen zijn: en wie is dan de fotograferende Sascha Rettig. Is dat een alter ego? Twee personen voor de prijs van één (of omgekeerd)? Of is sprake van broer, oom, vader, echtgenoot? Daar komen we niet helemaal uit. Wel stuiten we bij ons oppervlakkig speurwerk op de pagina https://www.falstaff.at/nd/piemont-reisetipps-genuss-mit-geduld/. Dat is grappig, want dat bevat bijna hetzelfde artikel als in ons eigen Magazine, en dit keer geschreven door Sascha Rettig zelve, zonder tussenkomst van Anna. Wonderbaarlijke artikelvermenigvuldiging, daar houden wij van. Vrijpostig hergebruik van bestaand materiaal, mogelijk slim aangepast aan doelgroep en gewenste diepgang. Vol verwachting kijken we uit naar het volgende nummer.