vrijdag 26 oktober 2018

Genuees labyrint

Het volgende verhaal zal bij Ilja Leonard Pfeijffer, die vis in het water van de Genuese biotoop, ongetwijfeld leiden tot gebulder van homerische proporties. Niettemin moet het ons van het hart dat we recentelijk, bij het passeren van La Superba van west naar oost, lelijk zijn verdwaald als gevolg van het ontbreken van het bekende deel van de bekende rampenbrug over het riviertje de Polcevera.

Zo moeilijk kon het niet zijn, dachten wij, ons baserend op de door Google Maps voorgeschotelde routes. Bij het vliegveld (de laatste halte voor de brug) de snelweg verlaten, een kleine omweg over de oude weg maken en een paar kilometer later de volgende snelweg oprijden en net doen of er niets aan de hand is. Fluitje van een cent. Appeltje eitje. Vrienden van ons hadden een paar dagen eerder dezelfde route (zij het in omgekeerde richting) afgelegd. Bovendien was het zondagmorgen, en lekker rustig.

Het begin ging goed. Het verlaten van de snelweg bij de juiste afslag was geen probleem. De autoriteiten hadden zich moeite getroost om de doorgang goed te blokkeren. Daarna was het even zoeken naar het passende vervolg, maar een bordje voor de route naar Livorno dook spoedig op. Toen ging het fout. Op een brede, onrustige weg met drie wanordelijke rijstroken kwamen we op een afslag richting de Autostrade terecht, waarbij we (op een moment dat we geen enkele andere kant meer op konden) zagen dat de route naar Livorno twee banen naar links was. Genua heeft zijn wegennet zodanig weten aan te leggen dat het soms een geheel van in de war geraakte wokkels lijkt.

Om een lang verhaal kort te maken. Na drie keer rond onze as gedraaid te zijn leek de oprit naar de Autostrade de enige oplossing om nog ergens naar toe te gaan en kwamen we na drie snelle kilometers uit bij de afslag Pegli de verkeerde kant op. Gelukkig (unieke ervaring!) was dit stukje snelweg voor ons dit keer gratis en hoefden we niets te betalen bij het passeren van het tolpoortje. Opgelucht en blij van zin gingen we over de oude weg weer richting Livorno.

Nu wordt het verhaal pijnlijk. Want eigenlijk op hetzelfde punt (dat er niettemin vanaf een andere aanrijroute heel anders uitzag) namen we voor de tweede keer dezelfde foute afslag. Het zal ook te maken hebben met de kwaliteit van onze ogen, want om het straatbeeld niet nodeloos onrustig te maken was gekozen voor de kleinst mogelijke borden, met een vaalheid alsof de brug al jaren geleden was ingestort. In het wokkelparadijs dat wederom volgde werden we nu vals fanatiek. Voor ons geen weg terug meer, maar zelfstandig op zoek naar een passende route, hierbij pragmatisch geholpen door onze onvolprezen TomTom.

Van de TomTom wordt beweerd (waarschijnlijk door TomTom zelf) dat hij (of zij) huwelijken heeft gered, maar of dat ook voor Italië geldt valt te bezien. In dit specifieke geval dient ter verdediging wel te worden opgemerkt, dat heel veel gesuggereerde routes last hadden van afgesloten wegen die vermoedelijk dwars door de puinhopen van de verwoeste brug zouden leiden, maar niettemin heel verwarrend waren voor een vlot verloop van onze tocht. Op een bepaald moment hadden we geen flauw idee meer waar we waren, noch welke richting we uitgingen. Als je niet weet waar je naar toe wilt is elke richting goed, om de Cheshire kat uit Alice in Wonderland te parafraseren. Maar welke kant we ook opgingen, veel vooruitgang leken we niet te boeken. Grauwe straten regen zich aaneen zonder dat er een einde aan kwam.

Straten openden en sloten zich voor ons. Soms hielden ze er gewoon mee op zonder dat van tevoren aan te geven en zonder veel mogelijkheden te bieden om terug te gaan. Het wegennet had maling aan berijdbaarheid en aan consistentie. Of de weg er was, of niet, het leek de weg om het even. En net toen we het gevoel kregen gevangen te zitten in een wokkel van interstellair formaat met minimaal negen helse lagen, opende zich de hemel en toonde ons de weg naar Autostrada-oprit Genova Bolzaneto, als hoopgevende ontsnappingsroute uit dit moderne Inferno. Enigszins moe gebeukt door de moderne mobiliteitsvariant van Dantes eerste 33 canto's van de Divina Commedia mochten we ervaren dat het plotseling heel snel ging. In vijf minuten scheerden we de afslag Genova Est voorbij, eindelijk bevrijd uit de klauwen van het monster. Livorno, there we came!