Het volgende verhaal zal bij
Ilja
Leonard Pfeijffer,
die vis in het water van de Genuese biotoop,
ongetwijfeld leiden tot gebulder van homerische proporties. Niettemin
moet het ons van het hart dat we recentelijk, bij het passeren van La
Superba van west naar oost, lelijk zijn verdwaald als gevolg van het
ontbreken van het bekende deel van de bekende rampenbrug over het
riviertje de Polcevera.
Zo moeilijk kon het niet zijn, dachten
wij, ons baserend op de door Google Maps voorgeschotelde routes. Bij
het vliegveld (de laatste halte voor de brug) de snelweg verlaten,
een kleine omweg over de oude weg maken en een paar kilometer later
de volgende snelweg oprijden en net doen of er niets aan de hand is.
Fluitje van een cent. Appeltje eitje. Vrienden van ons hadden een
paar dagen eerder dezelfde route (zij het in omgekeerde richting)
afgelegd. Bovendien was het zondagmorgen, en lekker rustig.
Het begin ging goed. Het verlaten van
de snelweg bij de juiste afslag was geen probleem. De autoriteiten
hadden zich moeite getroost om de doorgang goed te blokkeren. Daarna
was het even zoeken naar het passende vervolg, maar een bordje voor
de route naar Livorno dook spoedig op. Toen ging het fout. Op een
brede, onrustige weg met drie wanordelijke rijstroken kwamen we op
een afslag richting de Autostrade terecht, waarbij we (op een moment
dat we geen enkele andere kant meer op konden) zagen dat de route
naar Livorno twee banen naar links was. Genua heeft zijn wegennet
zodanig weten aan te leggen dat het soms een geheel van in de war
geraakte wokkels lijkt.
Om een lang verhaal kort te maken. Na
drie keer rond onze as gedraaid te zijn leek de oprit naar de
Autostrade de enige oplossing om nog ergens naar toe te gaan en
kwamen we na drie snelle kilometers uit bij de afslag Pegli de
verkeerde kant op. Gelukkig (unieke ervaring!) was dit stukje snelweg
voor ons dit keer gratis en hoefden we niets te betalen bij het
passeren van het tolpoortje. Opgelucht en blij van zin gingen we over
de oude weg weer richting Livorno.
Nu wordt het verhaal pijnlijk. Want
eigenlijk op hetzelfde punt (dat er niettemin vanaf een andere
aanrijroute heel anders uitzag) namen we voor de tweede keer dezelfde
foute afslag. Het zal ook te maken hebben met de kwaliteit van onze
ogen, want om het straatbeeld niet nodeloos onrustig te maken was
gekozen voor de kleinst mogelijke borden, met een vaalheid alsof de
brug al jaren geleden was ingestort. In het wokkelparadijs dat
wederom volgde werden we nu vals fanatiek. Voor ons geen weg terug
meer, maar zelfstandig op zoek naar een passende route, hierbij
pragmatisch geholpen door onze onvolprezen TomTom.
Van de TomTom wordt beweerd
(waarschijnlijk door TomTom zelf) dat hij (of zij) huwelijken heeft
gered, maar of dat ook voor Italië geldt valt te bezien. In dit
specifieke geval dient ter verdediging wel te worden opgemerkt, dat
heel veel gesuggereerde routes last hadden van afgesloten wegen die
vermoedelijk dwars door de puinhopen van de verwoeste brug zouden
leiden, maar niettemin heel verwarrend waren voor een vlot verloop
van onze tocht. Op een bepaald moment hadden we geen flauw idee meer
waar we waren, noch welke richting we uitgingen. Als je niet weet
waar je naar toe wilt is elke richting goed, om de Cheshire kat uit
Alice in Wonderland te parafraseren. Maar welke kant we ook opgingen,
veel vooruitgang leken we niet te boeken. Grauwe straten regen zich
aaneen zonder dat er een einde aan kwam.
Straten openden en sloten zich voor
ons. Soms hielden ze er gewoon mee op zonder dat van tevoren aan te
geven en zonder veel mogelijkheden te bieden om terug te gaan. Het
wegennet had maling aan berijdbaarheid en aan consistentie. Of de weg
er was, of niet, het leek de weg om het even. En net toen we het
gevoel kregen gevangen te zitten in een wokkel van interstellair
formaat met minimaal negen helse lagen, opende zich de hemel en
toonde ons de weg naar Autostrada-oprit Genova Bolzaneto, als
hoopgevende ontsnappingsroute uit dit moderne Inferno. Enigszins moe
gebeukt door de moderne mobiliteitsvariant van Dantes eerste 33
canto's van de Divina Commedia mochten we ervaren dat het plotseling
heel snel ging. In vijf minuten scheerden we de afslag Genova Est
voorbij, eindelijk bevrijd uit de klauwen van het monster. Livorno,
there we came!