zondag 24 januari 2016

Cultuur voor het grijpen als kaas uit het vuistje


Omdat we wel eens de indruk krijgen dat Google en Facebook hard op weg zijn alle aspecten van het menselijk leven in een aangepast virtueel formaat op te slurpen en alle wereldburgers aan het opvoeden zijn tot tevreden digitale consumenten die alles delen en alles leuk vinden, blijven we natuurlijk alert op wat deze wereldreuzen van de menselijke doorontwikkeling nu weer bedacht hebben.

Niet omdat we kritische kanttekeningen willen plaatsen bij de opvatting dat het menselijk leven moet worden teruggebracht tot een lineaire tijdlijn, want als eenvoudige blogschrijvers houden we ons verre van maatschappijkritiek, maar wel om een beetje in de tijdgeest te kunnen meebewegen.

Vandaar onze meer dan gemiddelde belangstelling voor het wederom prachtig vormgegeven culturele instituut van Google. Als dat even zo door gaat hoef je straks helemaal je deur niet meer uit om van al het mooie culturele erfgoed te genieten. Het heeft onze warme adhesie. Dat het leven  ook in dit opzicht zich meer en meer concentreert op het kleine scherm dat de werkelijkheid vervangt scheelt vermoedelijk weer rijen voor allerlei bezienswaardigheden. Kunnen wij ouderwetse analoge genieters sneller naar binnen en is het daar minder dringen.

Maar daar willen wij het in dit bericht eigenlijk helemaal niet over hebben. Wat ons werkelijk bezighoudt is weer dat intrigerende Italiaanse vermogen om op de rijdende trein te springen. Waar Nederland grotendeels afwezig is in het culturele instituut, hebben de Italianen zich vooraan weten op te stellen door een eigen lemma Made in Italy. Niks Fatto in Italia, gewoon voor iedereen begrijpelijk in de lingua franca van vandaag.

Zodra wij de pagina openen lacht ons een kaartje van Italië tegemoet, volgestouwd met blauwe bolletjes. Dan blijkt dat we op het punt staan de verborgen schatten, passies en tradities van "gemaakt in Italië" te gaan ontdekken. Slim! Zo breng je plaatselijke ambachtelijke producten (want daar gaat het toch voornamelijk over) in één keer gratis wereldwijd aan de man. 

We zoomen in op stukje Italië die we wat beter kennen en beginnen bij Borgo Val di Taro, waar de fungo di Borgotaro in de vorm van een wervende tentoonstelling op het menu staat. De enige paddenstoel in Europa die een kwaliteitskenmerk draagt, juicht de tekst. Op het eind van de negentiende eeuw wereldberoemd geworden toen vele emigranten met paddenstoelen in hun bagage de Oceaan overstaken. Probeer tegenwoordig met een stelletje paddo's de USA binnen te komen, dat moet je vanuit Nederland niet willen proberen. Maar toen was een levenslange reputatie geboren.

We spoeden ons door naar het nietige plaatsje Roccaverano, waar vanaf het jaartal 960 (na Christus gelukkig, dat houdt het nog een beetje overzichtelijk) het historische kaasje Robiola ons water in de mond bezorgt.

Door naar het ietwat verder gelegen Murazzano, waar ons de tuma in de houdgreep neemt. Weer zo'n verrassend kaasje dat nu instant wereldfaam krijgt, maar in een eerdere fase, zo lezen we, de duivel in verleiding bracht. Het moet niet gekker worden.

Zo kazen we door. Cultuur en kaas, het lijkt een beetje een heilige twee-eenheid te worden. Nog eentje dan, voor deze keer een kaas uit de eredivisie. De kaas der kazen. Parmigiano Reggiano, in de twaalfde eeuw ontstaan in de kloosters van Parma en Reggio Emilia. Zout van Salsomaggiore. De behoefte aan een houdbare kaas. En de rest is geschiedenis!