dinsdag 12 februari 2019

Grand Hotel Europa

In zijn meer dan geslaagde boek Grand Hotel Europa wordt de hoofdpersoon Ilja Leonard Pfeijffer omstreeks pagina 409 bevangen door een redeloze woede over het te veel aan toeristen dat de straatjes en bruggetjes van Venetië verstopt en slaat hij een op zich onschuldige Duitser 'met fototoestel en al' over een gietijzeren hekje de gracht in.

In deze blog is de naam Ilja Leonard Pfeijffer al vaker gevallen, en de eerste keer omdat we het niet helemaal eens waren met de meedogenloze lof die hij alom kreeg toegewuifd voor zijn boek La Superba. Dat boek vonden we niet op alle fronten even overtuigend en geslaagd. De kern van onze bedenkingen wordt in Grand Hotel Europa weergaloos geadresseerd. Of opgeheven. Of zoiets. Hoe dan ook: de oude zwakheden zijn overwonnen, en wat resteert is een triomf.

Iedereen zou dit boek moeten lezen. Er worden grote thema's in aangesneden en relevante vragen aan de orde gesteld. Het houdt zich bezig met de vraag naar onze identiteit en onze bestemming. En het is op punten ook nog eens zeldzaam humoristisch en soms ronduit hilarisch.

We zullen in deze simpele blog op dit moment hierop niet al te diep ingaan. En omdat we het hier graag luchtig en anekdotisch houden beperken we ons ertoe wat krenten uit de pap te pikken. Laten we ons daarom richten op de gebeurtenissen van pagina 409.

Daarbij valt in de eerste plaats op dat voornoemde Ilja Leonard Pfeijffer naar de inschatting van zijn vriendin Clio de enige is die in heel Venetië in augustus rondloopt in een pak en een stropdas. Dat moge gezien de omstandigheden lichtelijk overdressed zijn, maar het is tegelijkertijd een dandy-istisch statement tegen de verloederende voorkeur van de gemiddelde toerist om zich in een vorm van ondergoed en op teenslippers in de prachtige oude stad op te houden. Hetgeen natuurlijk een betreurenswaardig gebrek aan bella figura is, het kan niet anders gezegd worden.

Ilja Leonard Pfeijffer heeft op het moment van schrijven eveneens een waas voor ogen omdat hij net zijn uiterste best heeft moeten doen een bloemist te vinden om een mooi boeket voor zijn geliefde te kopen. Dat is met pijn en moeite gelukt, maar de fraaie bos witte tulpen blijkt slecht bestand tegen de horden die zich eind augustus fotograferend en selfie-producerend in de stad ophouden en nergens anders oog voor hebben dan het vullen van de tijdlijn. Hun eigen tijdlijn, wel te verstaan, die nog wel wat unieke experiences kan gebruiken.

We kunnen ons de getergde protagonist levendig voorstellen, maar eveneens bevangt ons enige twijfel omtrent het waarheidsgehalte van de beschreven scene. Tulpen eind augustus? Zoals we allemaal weten is de tulp een frisse voorjaarsbloem die ergens eind april zijn kopje laat hangen en vervolgens vakkundig gekopt wordt om de bollen aan het werk te zetten. Maar goed: technisch is het mogelijk het hele jaar door tulpen in een koude kas in bloei te helpen. Wat ze overigens niet meteen bijzonder geschikt maakt voor de Italiaanse zomerhitte waaraan ze vervolgens worden blootgesteld.

En dan nog zoiets: witte bloemen om een geliefde blij en romantisch te stemmen? Gaat dat wel goed? In Italië is immers, zoals ook in het boek uitgebreid aan de orde komt, alles ritueel en traditioneel in beton gegoten. Italianen zijn verzot op tradities. Sterker nog: deze zijn heilig.

Omdat wij ons als Droomhuis Italië graag aan de feiten houden zijn we meteen op het wereldwijze web gaan snuffelen naar de significato tulipani. Die troffen we gelukkig aan op de pagina https://www.giardinaggio.net/fiori/significato-dei-fiori/tulipano.asp. En daar lazen we niet alleen dat de tulipano geliefd is en een een heraut van de lente, maar ook dat witte tulpen een boodschap zijn om vergeving te vragen (I tulipani bianchi sono un messaggio per chiedere perdono). In het geval van de grote Ilja Leonard Pfeijffer was dat een nederig gebaar dat (voor even) goed uitpakte.

En, lieve lezers van dit blog: hoe is jullie ervaring hier? Zijn witte tulpen in Italië het hele jaar beschikbaar, omdat altijd wel ergens vergeving nodig is? En straalt die nederige boodschap inderdaad van mooie bosjes witte tulpen af? We zijn benieuwd naar jullie ervaringen. En de volgende keer dat we in Italië zijn gaan we er eens goed op letten als we ons in de buurt van een bloemenwinkel bevinden.