In zijn meer dan geslaagde boek
Grand Hotel Europa wordt de hoofdpersoon Ilja Leonard
Pfeijffer omstreeks pagina 409 bevangen door een redeloze woede over
het te veel aan toeristen dat de straatjes en bruggetjes van Venetië
verstopt en slaat hij een op zich onschuldige Duitser 'met
fototoestel en al' over een gietijzeren hekje de gracht in.
In deze blog is de naam Ilja Leonard
Pfeijffer al vaker gevallen, en de eerste keer omdat we
het niet helemaal eens waren met de meedogenloze lof die hij alom
kreeg toegewuifd voor zijn boek La
Superba. Dat boek vonden we niet op alle fronten even
overtuigend en geslaagd. De kern van onze bedenkingen wordt in Grand
Hotel Europa weergaloos geadresseerd. Of opgeheven. Of zoiets.
Hoe dan ook: de oude zwakheden zijn overwonnen, en wat resteert is
een triomf.
Iedereen zou dit boek moeten lezen. Er
worden grote thema's in aangesneden en relevante vragen aan de orde
gesteld. Het houdt zich bezig met de vraag naar onze identiteit en
onze bestemming. En het is op punten ook nog eens zeldzaam
humoristisch en soms ronduit hilarisch.
We zullen in deze simpele blog op dit
moment hierop niet al te diep ingaan. En omdat we het hier graag
luchtig en anekdotisch houden beperken we ons ertoe wat krenten uit
de pap te pikken. Laten we ons daarom richten op de gebeurtenissen
van pagina 409.
Daarbij valt in de eerste plaats op dat
voornoemde Ilja Leonard Pfeijffer naar de inschatting van zijn
vriendin Clio de enige is die in heel Venetië in augustus rondloopt
in een pak en een stropdas. Dat moge gezien de omstandigheden
lichtelijk overdressed zijn, maar het is tegelijkertijd een
dandy-istisch statement tegen de verloederende voorkeur van
de gemiddelde toerist om zich in een vorm van ondergoed en op
teenslippers in de prachtige oude stad op te houden. Hetgeen
natuurlijk een betreurenswaardig gebrek aan bella figura is,
het kan niet anders gezegd worden.
Ilja Leonard Pfeijffer heeft op het
moment van schrijven eveneens een waas voor ogen omdat hij net zijn
uiterste best heeft moeten doen een bloemist te vinden om een mooi
boeket voor zijn geliefde te kopen. Dat is met pijn en moeite gelukt,
maar de fraaie bos witte tulpen blijkt slecht bestand tegen de horden
die zich eind augustus fotograferend en selfie-producerend in de stad
ophouden en nergens anders oog voor hebben dan het vullen van de
tijdlijn. Hun eigen tijdlijn, wel te verstaan, die nog wel wat unieke
experiences kan gebruiken.
We kunnen ons de getergde protagonist
levendig voorstellen, maar eveneens bevangt ons enige twijfel omtrent
het waarheidsgehalte van de beschreven scene. Tulpen eind augustus?
Zoals we allemaal weten is de tulp een frisse voorjaarsbloem die
ergens eind april zijn kopje laat hangen en vervolgens vakkundig
gekopt wordt om de bollen aan het werk te zetten. Maar goed:
technisch is het mogelijk het hele jaar door tulpen in een koude kas
in bloei te helpen. Wat ze overigens niet meteen bijzonder geschikt
maakt voor de Italiaanse zomerhitte waaraan ze vervolgens worden
blootgesteld.
En
dan nog zoiets: witte bloemen om een geliefde blij en romantisch te
stemmen? Gaat dat wel goed? In Italië is immers, zoals ook in het
boek uitgebreid aan de orde komt, alles ritueel en traditioneel in
beton gegoten. Italianen zijn verzot op tradities. Sterker nog: deze
zijn heilig.
Omdat
wij ons als Droomhuis Italië graag aan de feiten houden zijn we
meteen op het wereldwijze web gaan snuffelen naar de significato
tulipani. Die troffen
we gelukkig aan op de pagina
https://www.giardinaggio.net/fiori/significato-dei-fiori/tulipano.asp.
En daar lazen we niet alleen dat de tulipano
geliefd is en een een
heraut van de lente, maar ook dat witte tulpen een boodschap zijn om
vergeving te vragen (I
tulipani
bianchi
sono un messaggio per chiedere perdono).
In het geval van de grote Ilja Leonard Pfeijffer was dat een nederig
gebaar dat (voor even) goed uitpakte.
En, lieve lezers
van dit blog: hoe is jullie ervaring hier? Zijn witte tulpen in
Italië het hele jaar beschikbaar, omdat altijd wel ergens vergeving
nodig is? En straalt die nederige boodschap inderdaad van mooie
bosjes witte tulpen af? We zijn benieuwd naar jullie ervaringen. En
de volgende keer dat we in Italië zijn gaan we er eens goed op
letten als we ons in de buurt van een bloemenwinkel bevinden.