zondag 12 februari 2012

De heilige berg van Crea

De Sacro Monte di Crea (de heilige berg van Crea) is niet meer dan een heuvel, maar een kniesoor die daar op let. Een buitenbeentje is het wel een beetje, want waar de overige heilige bergen van Piemonte en Lombardije domicilie hebben gekozen in de uitlopers van de Alpen, ligt die van Crea een beetje midden in de Povlakte, zo’n twintig kilometer ten westen van Casale Monferrato. Wel op het hoogste punt dat daar te vinden was, dus met een uiterst bevredigend uitzicht rondom.

De heiligheid kiest immer het hoogste punt dat te vinden is, om van daaruit op de aardse beslommeringen neer te zien. Gelukkig gaat ook hier de pelgrimage naar de heilige kapellen met behulp van een comfortabele asfaltweg, en als we, op een warme en zonnige dag, de heilige parkeerplaats zijn opgedraaid is het eerste dat we tegenkomen, naast de kerk van volwassen dimensies, een restaurant dat minstens alle potentiële kerkgasten lijkt te moeten kunnen bevatten. Dat is toch telkens weer dat sympathieke van de Italiaanse mentaliteit: het besef dat het volbrengen van spirituele bezigheden vooraf gegaan dient te worden door een prettige maaltijd.

We kiezen voor de snelle lunch, de pranzo veloce, waarin een kloeke maaltijd voor een vriendenprijs in één keer wordt uitgeserveerd op een kloek bord. Het restaurant is grotendeels verlaten, op wat oude dames en verdwaalde geestelijken na die al een intieme nabijheid met het eeuwige leven lijken uit te stralen, maar zich niettemin nog behoorlijk te goed blijken te kunnen doen aan cibo e vino. Tevens worden er drukke voorbereidingen getroffen voor een bruiloft de volgende dag.

We worden vriendelijk uitgeleide gedaan met een digestivo van het huis. Dat blijkt, in de hitte van de middag, een zekere destabiliserende uitwerking te hebben op ons vermogen tot geestelijk evenwicht. Te oordelen naar de waarschuwingsborden langs de route lijken we niet de enigen die daarvan te lijden hebben. De heilige berg bergt gevaren in zich. En bij ontbreken van afdoend hekwerk is bidden vermoedelijk een verstandige gedragswijze om heelhuids het circuit van heilige kapellen met scènes uit het leven van de Maagd af te ronden.

De Sacro Monte di Crea is inderdaad gewijd aan het leven van Maria, van haar geboorte tot haar verheffing in de hemelse hoogten, maar dat dienen we niet al te eng op te vatten. Tot onze grote verrassing komen we immers ook Judith, oudtestamentische powergrrrrl avant la lettre op een tableau tegen na het succesvolle rendez vous met Holofernes.

Dat zou echter nog als een kleine toeristische detour kunnen worden gezien. Structureler van aard is het feit dat al gauw, nadat het huwelijk met Joseph is voltrokken en vervolgens ongewoon ongebruikelijk is geconsumeerd, Jezus de voorstelling overneemt. Daar komen we nog op terug. Eerst kijken we even naar het huwelijk zelf. We zien Joseph en we zijn getuige van zijn breekbare gezondheid. Ondersteund door onhandige krukken lijkt hij het jawoord te bepeinzen. Het voorgenomen huwelijk oogt echter niet geheel onomstreden! Ter rechterzijde dringt een tweede vrouw het tafereel binnen. Wie is zij? En met welk recht strekt zij de arm uit om de huwelijksring te ontvangen?

Eind goed, al goed! We weten immers hoe het met het huwelijk is afgelopen. Met hulp van de engel wordt het toch nog een Italiaans modelgezin, waarin het enige kind natuurlijk centraal staat. De geschiedenis van de moeder kan dan ook verteld worden via de wederwaardigheden van de zoon. Die worden ons vervolgens uitgebreid uit de doeken gedaan, tot en met de treurige opgang naar de heilige berg van Calvarië aan toe. Daar zijn we dan toch nog getuige van een hemels licht. Daarna rest de bedroefde moeder niets anders dan ook maar, stralend wit, naar boven te verhuizen om de innige Italiaanse band tussen moeder en zoon in stand te houden.

En wij? Getuige van zoveel moederliefde dalen we af naar de parkeerplaats. We hebben immers meer te doen in het ondermaanse.