Toen we in 2002 onze
eerste huisje in Italië kochten kregen we er ook heel veel inboedel bij. Zo
maak je een vliegende start. Of we dan ook belangstelling hadden voor het
aanwezige bed- en linnengoed, wilde Rina, onze verkopende wederhelft in dat
kader weten. Dat vonden wij wel praktisch. Dus graag, zeiden wij, laat de
handdoeken en kussenslopen maar lekker in de kast.
Na de overdracht troffen we een complete verzameling aan,
gewassen, gestreken, strak gevouwen en zorgvuldig in plastic verpakt. Zo spic-and-span als we het zelf nog nooit
voor elkaar hadden weten te krijgen. En, wellicht ter teleurstelling van Rina,
als we het in de toekomst ook nooit zouden gaan proberen te krijgen. Huishouden
op het hoogste niveau, om het anders te formuleren, far beyond our aspirations.
Hoe dan ook, in de collectie bevond zich ook een badlaken
waarop de enerverende wereld van het voetballen werd verbeeld en dat ook nog
eens lekker afdroogde na het nemen van een verkwikkend stortbad. Echt een
verrassing van het type: nooit gedacht en toch gekregen. En daarom sinds 2002
gekoesterd en gebruikt.
Op bijgaande afbeelding hangt het badlaken aan de lijn, in de
zuiverende zomerzon. We zien een scorende aanvaller, een doelman die achter het
net vist en een publiek dat ademloos toekijkt. Bij een nadere beschouwing van
de iconografische kwaliteiten ontwaren we een interessante terugkeer naar een
pre-Giottische afbeeldingswijze die poogt aan te sluiten bij een middeleeuwse
beeldende verhaaltraditie. In één enkel beeld worden de verschillende scènes
van het verhaal gevangen. Allereerst is daar de scorende spits, schuin naar ons
toegekeerd en gevangen in het moment dat hij net het beslissende schot heeft geplaatst.
Ook de enkele seconde later misgrijpende keeper is in het beeld gevangen. Door
het samenbrengen van deze twee aspecten wordt een bijna surrealistisch loopje
met de werkelijkheid genomen. De spits heeft onze richting uitgeschoten, maar
de bal is achter hem terecht gekomen in het doel van de tegenpartij. Twee
dimensionaal beschouwd zien we weliswaar een rechte lijn tussen de schietende
voet en de weggetrapte bal, maar bijna Esscheriaans is een spanning opgeroepen
tussen de drie dimensies van de werkelijkheid en de twee dimensies van het
afdrogende badstof.
Op zo’n manier is douchen bijna een feest te noemen!