zondag 30 juli 2017

Cascina Tavijn



Omdat we graag tot de kern van de Italiaanse wijn wensen door te dringen (en, vooruit: omdat we wijn ook heel erg lekker vinden) waren we recent op een zomerse middag naar het gebied gegaan iets ten noorden van Asti, waar je het beste terecht kunt voor Grignolino en Ruché. Lekkere lokale druivensoorten waar je mee thuis kunt komen (mits vakkundig bewerkt en in flessen gestopt).

Het weer werkte alleen niet helemaal mee. We waren vertrokken met lichte bewolking (ideaal reisweer), maar op de ringweg rond Asti pakten zich donkere wolken samen en na een minuutje of tien kwamen we in een verschrikkelijk noodweer terecht. Met bakken uit de hemel. Bliksemflitsen links en rechts. Zo heftig dat we het een prettige gedachte vonden even te parkeren. Op dat moment leek ons het geplande bezoek aan het Castello di Gabiano, waar ze niet alleen lekkere wijn hebben, maar je ook zo leuk in de kasteeltuin kunt wandelen, niet meer helemaal zinvol.

Kort en goed: we besloten onze rondreis drastisch in de korten en alleen nog even langs te gaan bij de Cascina Tavijn in het verder onbeduidende plaatsje Scurzolengo. Want daar, zo hadden we in onze wijnbijbel (de dikke Slow Wine gids) gelezen, was de jonge Nadia Verrua zo goed met wijn bezig, dat de Slow Wine het voor de eerste keer in zijn bestaan aangedurfd had een Ruché het erepredicaat vino slow toe te kennen. Een Ruché overigens die ook al is opgemerkt door een Nederlandse importeur van kwaliteitswijnen (Complimenti!, Ton) en op zijn site wordt omschreven als “een zeer bijzondere druif, waarvan de productie laag ligt. Dat geeft een exclusief karakter aan een bijzondere wijn. Eentje met een ingetogen intensiteit en een juiste balans.” En: “Intens aroma met veel florale tonen, vooral rozen maar ook pruimen en kaneel. In de mond zeer sappig met weer veel florale tonen en zoete specerijen. Mineralige lange afdronk.” En stond bovendien niet de Grignolino d’Asti van Nadia op de shortlist van de online wijngids van de Espresso (http://speciali.espresso.repubblica.it/_viniditalia2017/index.html)? Allemaal goede redenen, dus.

Om half drie stonden we daarom, terwijl de hemel nog wat nadrupte voor het hek van de Cascina. Samen overigens met een meneer uit Turijn die voor hetzelfde doel gekomen was. De meneer uit Turijn had zijn komst keurig van te voren afgesproken, en wij waren (zoals gebruikelijk) weer volledig op de bonnefooi gekomen, maar dat maakte geen verschil. De moeder van Nadia maakte het hek open, ging vervolgens telefoneren om uit te zoeken waar haar dochter uithing, en verdween tenslotte in de Panda om haar te gaan halen. In de tussentijd babbelden wij wat met de meneer uit Turijn, die de grote stad had verlaten om een aantal adressen langs te gaan waar biologische wijn wordt geproduceerd. Hij bleek recent in Nederland ter zijn geweest, voor het huwelijk van zijn zoon (of was het dochter?) die met een Nederlandse (Nederlander?) was getrouwd en hij had zich erg verbaasd over het ontbreken van zwaar tralie-, hang- en sluitwerk op vrijstaande woningen en het ontbreken van gaten in het asfalt.

Nadat hij met een doosje biologische wijn was verdwenen kon Nadia haar volledige aandacht op ons richten. Of liever: wij op haar. Want hoewel ze in onze bijbel bloemrijk omschreven wordt als Una persona incantevole, calma e schietta, sempre serena, di disarmante umiltà e rara sensibilità stond ze, naar onze bescheiden en anekdotische mening, toch lichtelijk in de hyper-stand. Dit bedoelen we niet zo negatief als het misschien overkomt, je kunt het ook bevlogen noemen, maar de verhouding tussen haar zendingsdrang en ons bevattingsvermogen was een beetje zoek. We deden ongelooflijk ons best om haar te volgen, maar we kunnen helaas niet zeggen dat er veel is blijven hangen.

Wel werd ons duidelijk dat Nadia een grote passie heeft voor wijnmaken en oude zekerheden zonder probleem overboord gooit. Biologisch produceren. Op zoek naar mogelijkheden om het gebruik van sulfieten te beperken of overbodig te maken. Slimme manieren bedenken om nieuwe varianten van bubbelwijn (kroonkurkmachine aangeschaft!) te ontwikkelen. Nieuwe, uiterst artistieke etiketten, want het oog wil ook wat. Het aloude familiebedrijf is, kortom, zwaar op de schop genomen.

Gedurende het college kwamen we het hele gezin tegen. Moeder, vader, oma, twee dochtertjes. Alleen een echtgenoot zagen we niet voorbijkomen, en daar zijn we natuurlijk niet naar gaan vragen. Met die twee kleine rondklauterende meiden (zomervakantie) was het al gezellig genoeg.

Toen we op het punt kwamen dat we wat doosjes mee wilden nemen, leerden we de wijze les dat juli mogelijk niet de beste maand is om wijn aan te schaffen. De voorraad is dan al voor een groot deel verdwenen (dat heb je met een klein familiebedrijf) en in ons geval was de fameuze Ruché niet meer leverbaar. Het is zelfs denkbaar dat hij nooit meer leverbaar zal zijn en dat het vernieuwende wijnmaken de traditionele DOCG-productie met herkenbare etiketten naar de schroothoop der geschiedenis heeft verwezen. Waar we dus mee thuiskwamen was een ter plekke van etiketten voorziene partij Teresa, die zonder omhaal en simpelweg wordt aangeduid als vino rosso. Maar wel een pittige meid met een stevig alcoholpercentage. Voor wijn die ook als zodanig als Ruché herkenbaar is, zullen we nog een keertje op pad moeten. Wat natuurlijk geen onaantrekkelijk vooruitzicht is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten