zondag 24 juli 2016

Blow up

het standbeeld van de schilder
Het plaatsje Correggio, genoeglijk gelegen in de provincie Reggio Emilia, kan een zekere architecturale uitstraling niet ontzegd worden. Maar dat is geen overbodige luxe, als je als plaats een beetje wilt kunnen opboksen tegen het dichtbij (overigens in de buurprovincie Modena) gelegen pareltje Carpi. Maar van Correggio hebben meer mensen gehoord dan van Carpi, via de schilder Antonio Allegri (1489-1534) die in de regel naar zijn geboorte- en sterfplaats wordt aangeduid.

Correggio (het plaatsje dan) heeft kleurrijke gevels, en een subtiel gebogen Corso Giuseppe Mazzini die ze des te beter doet uitkomen. Langs de belangrijkste straten zijn galerijen voor de nodige beschutting in zomer en winter. Het Teatro Bonifazio Asioli, een klassieke bonbonnière met vier rijen loges in traditioneel rood en goud is (voor een plaatsje van 25.000 inwoners) van een kloek formaat en telt 485 plaatsen waar je lekker van de barbier van Sevilla en van jazz kunt genieten. In fijne restaurantjes als de Trattoria Tre Spade is het bovendien lekker eten.

zandartiest: heimelijke ontmoeting?
Dat de Chiesa San Francesco, waar de schilder begraven ligt, langdurig is gesloten in het kader van een onduidelijk restauratieproject is geen groot bezwaar. De twee meesterwerken van de schilder die er ooit hingen zijn al veel eerder naar grote musea overgebracht. Voor het werk van Correggio kun je beter naar Parma afreizen. Gelukkig staat er wel een kloek standbeeld van de schilder op het Piazza di San Quirino, zodat we toch een beetje aan hem herinnerd worden. En vlak daarbij mag een zandartiest zijn kunsten vertonen tot de eerstvolgende regenbui die nog even op zich laat wachten.


Onder deze omstandigheden doezelt Correggio gelukzalig door de warme zomermaanden. Niets beweegt. Alles is rustig en stil. En de Corso Giuseppe Mazzini toont tevreden zijn kleurrijke gevels. Tot we de foto’s terugkijken. 
Corso Giuseppe Mazzini
Wie is die vrouw die daar zo slinks uit het beeld wenst te verdwijnen? Als een voorbeeldige Michelangelo Antonioni, 50 jaar na dato van de grensverleggende film Blow up, vergroten wij de foto uit. 

In de beschaduwde galerij lijkt iets aan de hand te zijn. Het beeld krijgt een mysterieuze en dwingende lading. We vergroten net als hoofdrolspeler David Hemmings de foto nog maar een keertje. 

Zou ook hier sprake kunnen zijn van een wapen? Of een tête-à-tête dat verborgen moet blijven? Of stellen we ons alleen maar een beetje aan? 

Correggio blijft iets ongrijpbaars houden. Een beetje zoals het schilderij Io e Zeus van de meester, waar een enigszins onbestemde ontmoeting zich in een wat verder stadium lijkt te bevinden. Daarvoor was echter wel een bewolkte dag nodig.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten