Normaal
gesproken is in de zomer in Italië het weer geen issue. Of een onderwerp van
gesprek. ’s Morgens sta je op en kijk je tegen een blauwe lucht aan. Dit jaar
is het echter anders en is weerkundig sprake van een merkwaardig (merkweerdig?)
jaar waarin, zonder veel oog voor de seizoenen, veelvuldig sprake is van
Hollandse wolkenluchten.
Dat heeft dan
meteen het al even Hollandse effect dat je naar het weerbericht gaat kijken en
alle meteo’s doorneemt die in Italië voorhanden zijn. En die zeggen vervolgens
allemaal wat anders. Want weer voorspellen kunnen ze niet in Italië. Dat is
immers nooit nodig. Het beste weerbericht over Italië komt uit Noorwegen. Zij
het dat hierbij sprake is van een licht Scandinavisch pessimisme.
Eveneens kan er
heel veel over het weer gepraat worden. “Het is helemaal niks dit jaar,” zegt
de ober van het restaurant in Castel Arquato waar we net gegeten hebben. “In de
winter de hele tijd regen, in de lente de hele tijd regen, en nu in de zomer is
het niet anders. De klanten blijven weg bij al die regen. Het restaurant is
leeg, en de verdiensten zijn naatje.” Hoewel Italianen meesters zijn in het
klagen, heeft de ober op dat moment wel enig recht van spreken. Het regent
pijpenstelen. Wat de klanten betreft is het probleem echter niet dat ze niet
komen, maar dat ze niet weg kunnen. Met een geleende paraplu gaan we na een
kwartiertje de auto maar eens halen. Als we door de bergen naar huis rijden
gaat de regen langzaam over in heel dikke mist. Op de tast weten we na uren
thuis te komen.
En wat doe je dan
om de somberte te verdrijven? Dan steek je gezellig de kachel aan! Dat is ons
in hoogzomer nog nooit gelukt! Normaal probeer je de warmte een beetje buiten
te houden. Maar op een regenachtige namiddag gaat er niets boven een goed boek
bij een knapperend houtvuur.
Het is echter ook
een jolige vorm van overdrijven. Je moet toch wat als de verveling dreigt toe
te slaan.

Geen opmerkingen:
Een reactie posten