zaterdag 7 september 2013

Fette

Omdat de helft van Droomhuis Italië stamt uit een traditioneel ontbijtend gezin is er sprake van een levenslange betrokkenheid bij ontbijtkoek en beschuit op de vroege morgen. Zo’n gewoonte slijt niet meer, en dat eist enig passen en meten tijdens het Italiaans verblijf.

Traditioneel wil niet zeggen dat er geen ruimte is voor ontwikkeling. Het witte beschuitje margarine suiker van de jaren vijftig is vervangen door een variant met jam. Het volkoren en veelgranen beschuit heeft zijn intrede gedaan. Maar niettemin…. Geen ontbijt compleet zonder ontbijtkoek (what’s in a name?) en beschuit. In deze volgorde, en dat luistert nauw.

Nu zal het de Italië-ganger niet zijn ontgaan dat ontbijtkoek en beschuit van nature niet in Italië voorkomen. Je zou ze kunnen omschrijven als exoten die geen deel uitmaken van la vita Italiana. En wat doe je dan? Hoever gaat het vermogen tot aanpassen? Gaan we in Rome doen wat de Romeinen doen? Voor ontbijtkoek heeft altijd gegolden: importeren of negeren. Voor beschuit kon ter vervanging gegrepen worden naar de fette biscottate.

Als je de emotie uitschakelt zou je fette biscottate ergens best wel kunnen beschouwen als een vorm van beschuit. Er kleven echter twee nadelen aan: ze zijn niet rond en ze zijn te dun. Daar heeft de eetbeleving onder te lijden. Het vult de mond onvoldoende en het smeert minder lekker in de hoekjes. Het feit dat ze tegenwoordig in allerlei gezonde en vezelrijke varianten als huismerk te verkrijgen zijn kan dat onvoldoende compenseren.

Maar gelukkig is Italië een modern land met een open attitude naar aanpalende culturen. Dus hebben nu de Fette Biscottate Olandesi de schappen van de supermercato bereikt. Speciaal in Nederland met puik 00-meel gemaakt voor de Italiaanse markt. Voor deze blog schaften we een pak aan en probeerden we het uit. Kraken ze zoals ze smaken? Kraken ze überhaupt (of per se)? Is hier sprake van een diep ontroerende ontbijtbeleving?


Laten we het simpel zeggen: de test leverde geen tienen of zelfs maar dikke voldoendes op. Waar de echt-Nederlandse beschuit voornamelijk wordt aangeprezen met termen als ‘bros’ (in sommige varianten worden zelfs rozijnen verstopt, het moet niet gekker worden), kiest de Italiaanse variant voor het luxe gevoel van ultieme zachtheid. Elke verwijzing naar vezel is verwijderd door het gebruik van superfijn dubbelgemalen meel. Elke noodzaak tot kauwen is verdwenen. In de mond valt de fetta spontaan uiteen tot een zeer fijn poeder dat voornamelijk veel vocht nodig heeft voor de doorslik. Zo valt de dag niet goed te beginnen. Dan liever de dunne rechthoekigheid van de Italiaanse variant. Met een beetje aandacht komt de jam ook best in de hoekjes terecht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten