Hoewel het
plaatsje Bardi in de provincie Parma op de landkaarten en toeristische gidsen
niet geelgekaderd een omweg waard schijnt te zijn, heeft het niettemin de
beschikking over een imposant fort. Een fort waar je u tegen zegt. Een fort
waar je niet omheen kunt. Daarover gaan we het later wel eens hebben, en
misschien ook nog wel over het Festa
dell’Emigrante dat jaarlijks op 13 augustus plaatsvindt en massa’s volk
trekt.
Op
dit punt zou de vraag gesteld kunnen worden waarom je in de zomer in Bardi eigenlijk
altijd van die toeristische types met strohoed tegenkomt die zo’n onmiskenbaar Angelsaksische
uitstraling hebben, de bleekste bleekgezichtjes ter wereld, product van een
eilandmentaliteit, zonder twijfel afkomstig van de overzijde van de Noordzee.
Dat kan allemaal behandeld worden, maar voor het grootste deel niet nu. Want op het wereldwijde web liepen we tegen Angela Hartnett aan. En over haar gaan we het nu hebben.
In de eerste plaats omdat Angela iemand is. Bijvoorbeeld met een eigenWikipedia-pagina. En met een restaurant in Londen, Murano geheten, dat over een Michelinster beschikt en voor een uitgebreid menu grote mensen prijzen rekent van £85. Als je dat voor je eten kunt vragen heb je vermoedelijk wel enig verstand van lekker eten. Of in ieder geval van lekker koken.
Maar dat is hier alleen relevant in het licht van het feit dat de opa en oma van Angela uit Bardi afkomstig zijn. Of eigenlijk uit een klein dorpje in de buurt. En daarom is Angela bekend in de streek. En praat ze erover in een interview met de Independent (zij wel! En trouwens: een tijdje geleden al weer, maar in de digitale wereld blijven kranten eeuwig rondzwerven), waarvan we hier even een paar hoogtepunten noemen. Het hele interview is trouwens hier te lezen.
Als we weer eens in London zijn gaan we zeker bij Angela vast langs om een vorkje te prikken. En als het reserveren een beetje stroef dreigt te lopen (I'm sorry, we have a table for you in five months) dan zetten we de joker in en maken we ons bekend als part time inwoners van Bardi.
Hoe dan ook. Laten we nu maar eens even gaan kijken wat Angela over Bardi te zeggen heeft:
“Mijn grootmoeder is geboren in het dorpje La Costa. Bardi is de dichtsbijzijnde stad, ongeveer acht kilometer verderop. Tussen de wereldoorlogen verlieten de mensen de streek. Mensen uit Borgotaro kwamen naar Londen en de mensen uit Bardi leken allemaal naar Wales te gaan. Mijn grootvader vertrok naar de Rhondda-vallei en liet mijn oma overkomen. Daar is mijn moeder geboren.
Dat kan allemaal behandeld worden, maar voor het grootste deel niet nu. Want op het wereldwijde web liepen we tegen Angela Hartnett aan. En over haar gaan we het nu hebben.
In de eerste plaats omdat Angela iemand is. Bijvoorbeeld met een eigenWikipedia-pagina. En met een restaurant in Londen, Murano geheten, dat over een Michelinster beschikt en voor een uitgebreid menu grote mensen prijzen rekent van £85. Als je dat voor je eten kunt vragen heb je vermoedelijk wel enig verstand van lekker eten. Of in ieder geval van lekker koken.
Maar dat is hier alleen relevant in het licht van het feit dat de opa en oma van Angela uit Bardi afkomstig zijn. Of eigenlijk uit een klein dorpje in de buurt. En daarom is Angela bekend in de streek. En praat ze erover in een interview met de Independent (zij wel! En trouwens: een tijdje geleden al weer, maar in de digitale wereld blijven kranten eeuwig rondzwerven), waarvan we hier even een paar hoogtepunten noemen. Het hele interview is trouwens hier te lezen.
Als we weer eens in London zijn gaan we zeker bij Angela vast langs om een vorkje te prikken. En als het reserveren een beetje stroef dreigt te lopen (I'm sorry, we have a table for you in five months) dan zetten we de joker in en maken we ons bekend als part time inwoners van Bardi.
Hoe dan ook. Laten we nu maar eens even gaan kijken wat Angela over Bardi te zeggen heeft:
“Mijn grootmoeder is geboren in het dorpje La Costa. Bardi is de dichtsbijzijnde stad, ongeveer acht kilometer verderop. Tussen de wereldoorlogen verlieten de mensen de streek. Mensen uit Borgotaro kwamen naar Londen en de mensen uit Bardi leken allemaal naar Wales te gaan. Mijn grootvader vertrok naar de Rhondda-vallei en liet mijn oma overkomen. Daar is mijn moeder geboren.
In de zomer gaan de Italianen uit Wales terug naar Bardi. De meesten hebben er nog huizen. Mijn eerste herinnering aan Bardi dateert van toen ik vier was.
Ik vind Bardi prachtig. Mensen lachen me uit als ik zeg dat het me aan Wales doet denken, maar Bardi ligt nu eenmaal in de grote vallei van de Po. Als je in de zomer naar Bardi gaat hoor je mensen het ene ogenblik met een Welsh accent praten en daarna naadloos overschakelen op vloeiend Italiaans. Mijn moeders generatie spreekt Italiaans, maar de oudere generaties spreken plaatselijke dialecten."
Tot zover de algemene sfeerbeschrijving. Laten we ons nu nog even pogen te concentreren op de vraag waar je in en rond Bardi lekker eten kunt krijgen. Angela is, tenslotte, niet voor niets, onderscheiden met die Franse ster.
In dit kader landen we natuurlijk met Angela meteen bij de Caseificio Val Ceno (“de Parmezaan is de beste die je ooit hebt geproefd”), maar van de kaasmakerij vangen we signalen op van een faillissement. Deze zomer gaan we dat maar eens controleren.
Ook fameus lijken de anolini, en nergens zijn die beter te eten dan bij Maria Teresa Labadini in Tosca. Even richting Varsi rijden en dan bij de brug rechts aanhouden en stilhouden bij Bar Trattoria Citta' D'Umbria in de Via Mornasso Tosca, 25; 43049 Varsi.
Daarna gaan we op zoek naar al die andere fijne adresjes die worden aangeprezen, maar dan wreekt zich toch een beetje dat we Angela te laat hebben ontdekt en het merendeel van de aangeprezen adressen nergens te bekennen dan wel permanent gesloten is. Alleen in Parma en Modena kunnen we eventueel nog terecht, maar dat is toch nauwelijks in de buurt van Bardi te noemen.
Maar ach, ook zonder hulp uit Londen zullen we het smakelijke eten wel weten te vinden. Op paaszaterdag liep de lunch in Il Pellicano in ieder geval prettig uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten