Cinque Terre

Omdat ongeveer de helft van Droomhuis Italië de mening is toegedaan dat volwassen mannen niet in korte broek in de trein horen te zitten (wat ongetwijfeld gerelateerd is aan de kwaliteit van de benen van deze helft) waren we degelijk gekleed op weg gegaan naar Monterosso voor een mooi stukje wandelen. Voor de volledigheid dient hieraan te worden toegevoegd dat de keuze van kleding eveneens gebaseerd was op eerdere wandelervaringen of the beaten track, waar een degelijke spijkerbroek een verstandige keuze bleek bij het overwinnen van bramenstruiken en brandnetels.

Waar we natuurlijk onvoldoende bij hadden stilgestaan is dat de Cinque Terre met de beste wil van de wereld niet tot de ongerepte natuur gerekend kunnen worden. De Cinque Terre zijn werelderfgoed, en dat zullen we weten ook. Iedereen wil tussen de vijf dorpjes gaan wandelen. Je bent geen minuut alleen.

Nu dienen we er hier voor de volledigheid aan toe te voegen dat we een aantal jaren geleden ook al eens in die omgeving een wandeling hadden willen maken, in het voorjaar, op Hemelvaartsdag. Toen waren we er echter niet in geslaagd per gemotoriseerd vervoer in Monterosso aan te komen, omdat de grote processie in Levanto (waar stoere mannen enorme kruisbeelden door het stadje zeulden) elke beweging op vier wielen onmogelijk maakte. Om van de nood een deugd te maken waren we vervolgens maar gaan lopen, en dat leverde drie uur fijn wandelen op tot Monterosso. Daar namen we een stevige lunch, waarbij ongeveer dezelfde helft van Droomhuis Italië als waarvan eerder sprake was er een iets te groot glas grappa overheen gooide en de middag vervolgens verminderd aanspreekbaar doorbracht. Dat had overigens geen blijvende gevolgen omdat de terugreis per trein werd uitgevoerd. Hoe dan ook: het was erg een geslaagde dag waarop alleen voor het restaurant en de trein moest worden betaald.

In de file voor een wandelkaartje

De tijden veranderen echter. En werelderfgoed is goede handel. Dit keer kwamen we bij het verlaten van Monterosso in de file terecht voor het bemachtigen van de zogeheten Cinque Terre Trekking Card (€ 7,50 p.p. en 1 dag geldig, mits op de juiste wijze afgestempeld). 

Zo wordt wandelen een enigszins begrotelijke bezigheid. Met al dat geld worden echter, zo mijmer je bij het trekken van de portemonnee, natuurlijk wel vele goede daden verricht en prettige voorzieningen geschapen. Reparaties van het wegdek worden stante pede uitgevoerd. En het traject tussen Corniglia en Riomaggiore wordt consequent gesloten gehouden om te voorkomen dat de dames en heren wandelaars in de frana storten die al twee jaar geleden is ontstaan.

Gereguleerd toiletgebruik

Eveneens zijn op het traject dat wel beschikbaar is fraaie borden neergezet met duidelijke aanwijzingen omtrent toiletbezoek.

In ruil voor het kaartje, dat moeten we er voor de volledigheid even bij zeggen, krijgt de wandelaar wel toegang tot wifi5terre met een hartstikke uniek user-id (T31XY900) en password (JAEGUG4B). Aan het eind van de wandeling kunnen dan ook meteen de reeds 100.000 maal gefotografeerde unieke uitzichtjes direct op Facebook en zo worden geplaatst.

Gelukkig wilden we dit keer niet verder dan Corniglia (tussenstop met lunch –zonder grappa dit keer– in Vernazza) en konden we wandelen wat we wilden wandelen. Wandelen in de Cinque Terre, zo hebben we geleerd, is eigenlijk een uit de hand gelopen variant van traplopen. Je gaat eerst 150 meter omhoog, dan loop je vervolgens 300 meter enigszins vlak, en tenslotte ga je weer 150 meter naar beneden om in het volgende dorp aan te landen. Wil je nog een dorp verder, dan herhaalt het proces zich. Het zijn alleen trappen uit de allerergste nachtmerries van Gaudi. Geen twee treden zijn gelijk. Al lopende dien je dus voortdurend goed op te passen (oefening baart kunst!), en zorgvuldig tegenliggers te vermijden. Daar tussendoor heb je dan tijd om van het uitzicht te genieten en de noodzakelijke foto’s voor Facebook te maken.

Maar, zoals vele duizenden die dag met ons, volbrachten we deze opgave met verve en kwamen we uitgewandeld terecht op het station van Corniglia. Daar begon het grote wachten. Daar hebben we het echter al eerder over gehad.