Spettacolare!

Het is één ding als de kinderen een weekje naar Italië komen overvliegen en dan van de autonoleggio de beschikking krijgen over een kakelbonte kanariegele Sponge Bob auto (type Fiat 500L, inderdaad veel groter dan een reguliere Fiat 500). Maar een helicopter die zo ongeveer in je achtertuin komt landen, dat is toch wel het betere werk!

 

Het gebruik van de Sponge Bob Special Edition kent verschillende voordelen. Je vindt hem altijd terug op de parkeerplaats en je hebt altijd veel bekijks. Mensen stoten elkaar aan. Kinderen wijzen je gillend na. Er wordt gezwaaid en gelachen. De mogelijk toekomstige schoondochters gingen door het leven als Special Sponge Bob Promogirls (mooie prijzen te winnen als je meedoet aan onze actie!). Spettacolare!, had iemand op de bestofte achterruit geschreven. Altijd heb je vrienden zo.

 

De helicopter had een serieuzere achtergrond. En die heeft te maken met het feit dat in ons dorp een huisje pittoresk over de weg heen is gebouwd. Daardoor kent de doorgaande weg een smal en duister poortje waar je goed moet opletten. Als je met een auto met caravan ons dorp wilt passeren dan moet je overigens al eerder opletten en vervolgens besluiten ons dorp niet met auto met caravan te willen passeren. Enkele jaren geleden kwam een Nederlander daar pas op ons dorppleintje achter,  het keren nam ongeveer een half uur in beslag. Maar dat is een ander verhaal.

 

Dit keer was sprake van een clubje hardrijdende fietsers dat vermoedelijk iets te laat was gaan remmen. Daardoor was er een gaan stuiteren en vervolgens hard met zijn hoofd tegen het asfalt terecht gekomen. Het zag er ernstig uit. De hulpdiensten werden massaal ingeschakeld. Een ambulance kwam met gillende sirene aangesneld. En tezelfder tijd werden we eveneens het geluid van wentelwieken laag boven het dorp gewaar. Ook de jongens en meisjes van de I-NOST kwamen met hun forse Agusta Westland AW139 reddingshelicopter to the rescue. Maar waar landt je zo'n ding? Dat was dus, met veel geraas en turbulentie, op het stukje vlak land pal naast onze tuin.

 

Bezig met de landing

Mission completed & up in the air

Omgewaaid tuinmeubilair

 

Een half uur later was de rust weergekeerd, maar niet nadat bij het opstijgen ons tuinmeubilair was omgewaaid. Alleen de carabinieri bleven nog wat langer achter om de burocratische details helder te krijgen.

 

En voor wie het passeren van de Sponge Bob Special Brand Mobile te snel ging: hierboven zie je nog even de details om mee te doen aan de prijsvraag. De Promogirls wensen je veel succes. De sluitingsdatum is 21 november 2013.

Bar Gina

Als we in het pittoreske plaatsje Sassello belanden mogen we in de zomer graag een ijsje eten in de Bar Gina aan de Via G.B. Badano. Daar bevindt zich immers de vermoedelijk oudste werkende persoon van Italië, de legendarische Gina zelve, die als een absolute vorstin over de ijsafdeling heerst.

Zodra wij Gina ontwaren gaat onze fantasie met ons op de loop. Haar leeftijd is naar menselijke maatstaven niet meer te meten. Het heeft er alle schijn van dat ze de wederwaardigheden over de slag bij Marengo van ooggetuigen zelf heeft vernomen. Het is niet uitgesloten dat ze nog de hand van Garibaldi heeft gekust voor diens ballingschap in Caprera. Hoe dan ook: we praten over de waarachtige leeftijd der sterken. Er is sprake van mythologische dimensies. En ook het verstrekken van ijs heeft iets mythologisch.

In de ijshoek van Gina zijn wetten van kracht die in de Europese Unie verder onbekend zijn. Ook regels hebben geen gedurigheid en kunnen op strikt willekeurige momenten ingaan en vervallen. Soms lijkt het een wonder dat überhaupt sprake kan zijn van het verstrekken van ijs.

Zo lijken de opvoedkundige aspecten van de detailhandel de handel zelf in de schaduw te stellen. Dat doet zich vooral voor als kinderen een ijsje proberen te krijgen. Het gaat te ver om te beweren dat ze bij dit soort pogingen afgebekt worden, maar ze worden wel persistent opgevoed alvorens ze hun ijsje in ontvangst mogen nemen. Dat kan met alles te maken hebben. Met de wijze waarop en de volgorde waarin ze hun bestelling plaatsen. Met de combinatie van smaken die ze in hun cono wensen. Met de manier waarop ze hun geld op de toonbank leggen. Noem maar op.

Wat dat laatste betreft: we weten nog steeds niet wat nu de voorkeur verdient. Dat we eerst bij de kassa afrekenen en met een bonnetje in de hand tot bestelling overgaan. Of dat we eerst bestellen en daarbij meteen gepast geld op de toonbank leggen.

Dan is er ook altijd de prettige spanning met betrekking tot de vraag tot welk resultaat onze bestelling precies gaat leiden. We zijn er namelijk niet helemaal zeker van dat er een lineair verband bestaat tussen de smaken die we opgeven en de smaken die we krijgen. Gina lijkt er een vorm van vrije interpretatie op na te houden om tot de keuze van juiste ijsbak te komen. Laten we het er op houden dat het resultaat in minimaal vijftig procent van de gevallen aantoonbaar correct is.

Maar een kniesoor die daar op let. Liever verbazen we ons over de bewonderenswaardige wijze waarop Gina geen werkdag lijkt over te slaan. Nooit lijkt ze enige pauze te nemen of behoefte te hebben aan een stoeltje om op uit te rusten. En bovendien blijft het Italiaanse ijs altijd lekker. En tenslotte, laten we wel wezen, bij onze bestelling is het nog nimmer voorgekomen dat Gina de behoefte had om met haar vingers het handmatig vervaardigde product een beetje bij te werken.

Parmezaanse kaas

Het in stukken opdelen van grote Parmezaanse kazen gebeurt met heel kleine mesjes. Geen constatering, zo vinden we bij Droomhuis Italië, die het leven ingrijpend gaat veranderen, maar toch leuk om te weten. En om mee te maken, zoals ons laatst overkwam bij de kaasstal op de markt van Bardi.

Nu weten we meteen ook waarom eerlijke stukken Parmezaan altijd een golvende zijkant hebben. Daaraan herkent men het ambachtelijk kwaliteitsproduct. Grote kaasfabrieken met grote messen snijden recht en saai, maar bij het handmatige werk wordt het in belangrijke mate aan de kaas zelf overgelaten om in delen uiteen te gaan. En daarbij ontstaan, als in een Italiaans landschap, enige hobbels en kronkels. Parmezaan, zo juicht een on-line verkoper van kaasmesjes in diverse talen, wordt niet gesneden maar geopend. Poëtische beelden dringen zich op. De kaas ontwikkelt bijna menselijke dimensies.

DE KUNST VAN HET KAASOPENEN gaat ongeveer als volgt in zijn werk. De kunst dient met een zekere sprezzatura te worden uitgevoerd, want de markt is een arena, een schouwtoneel, dus een en ander dient in de volle openbaarheid te worden uitgevoerd. Het is immers ook een vertoning die klanten naar je kraam moet lokken. “O, wat een geweldig mooie Parmezaanse kaas heb ik hier. Kijk eens mensen, 24 maanden oud. Wat een beauty die ik nu ga openen.” Eerst flink thuis oefenen, voordat het theater in de openbare ruimte wordt opgevoerd. Maar dat is de familie Ferretti (vendita ingrosso e dettaglio, en aanwezig op alle markten in de wijde omgeving) wel toevertrouwd.

Allereerst wordt de kaas overdwars gehalveerd. Op strategische plaatsen op de middellijn wordt het mesje tot het heft de kaas ingestoken. Drie keer boven. Drie keer onder (wat natuurlijk, als je de kaas omdraait, op dat moment ook weer boven is). Één keer op elke kopse kant. Daarna worden, als bij het snijden van tegels die gehalveerd moeten worden, met een lichte kras de aangebrachte incisies met elkaar verbonden. Dan een lichte, snelle beweging en de kaas is in twee delen uiteengevallen. Parmezaanse kaas is brokkelig en blijft niet krampachtig aan zichzelf vastzitten.

Daarna gaat de apertura op ongeveer dezelfde wijze verder, totdat hanteerbare brokken zijn ontstaan voor thuisgebruik in de particuliere keuken. Wij staan erbij en kijken ernaar. En we krijgen een stukje aangeboden, zodat we zelf kunnen proeven hoe lekker de kaas wel niet is. En nog een stukje, want iedereen in de kraam is hartstikke trots op die geweldig lekkere kaas.