Elk jaar
vindt eind juli in de Val Noveglia (preciezer gezegd: in Pieve di Gravago) het
tweedaagse feest van Sant’Anna plaats. Een hoogtepunt van het jaar. Vijftig
kronkelige kilometers stroomafwaarts, in Fornovo, zie je de aankondigingen al
hangen. Aankondigingen op kloek formaat die duidelijk maken dat het hier geen
lokaal feestje betreft, maar iets dat de hele vallei aangaat. En trouwens ook
de zonen en dochters die het gebied verlaten hebben, en vanuit elders in Italië,
Europa of de wereld de geboortegrond weer eens opzoeken om vakantie te vieren
of oude bekenden te treffen.
Of we ook gaan, wordt ons gevraagd. We zitten er immers maar een paar kilometer van af. En omdat het bezoeken van een typisch Italiaans zomerfeest alweer een paar jaar op ons programma staat (we hebben een groot talent bij dit soort gelegenheden net iets te vroeg of te laat te zijn) gaan we er op zondagavond iets voor etenstijd naar toe.
Hier passen enige intermezzi.
Intermezzo 1: Waarom bijvoorbeeld net voor etenstijd? Het antwoord op deze vraag komt van de Engelse schrijfster Annie Hawes, die in haar guitige boekjes Extra Vergine en Rijp voor de pluk de eigenaardige regelmatigheden van het Italiaanse sociale leven uit de doeken doet en er in dit kader op wijst dat feesten synoniem zijn met ‘buiten eten aan lange houten tafels’. Zelfs indien we rekening houden met het feit dat Annie uit Engeland komt en een daardoor per definitie vertekend beeld van de wereld heeft; en met het feit dat zij de situatie in de provincie Imperia beschrijft (waar iedereen zijn eigen wijn meeneemt omdat die fabrieksrommel niet te vertrouwen is) terwijl wij in Parma verblijven is dit een verstandige manier van doen.
Andere intermezzianistische vraag: Wie is in hemelsnaam die Sinte Anna wier feest we gaan vieren? Hiertoe wenden we ons tot het Heiligennet (http://www.heiligen.net) dat ons vertelt dat er maar liefst 35 heiligen zijn waarvan de naam begint met Anna. Na enige introspectie houden wij het op de heilige Anna van Jeruzalem uit het jaar nul, de moeder van Maria en daarmee de oma van Jezus.
In dit kader zij vermeld dat het maar een haartje had gescheeld of de wereldgeschiedenis had een totaal andere loop gekregen. Het heiligennet vertelt ons namelijk dat Anna en haar man Joachim er lange tijd niet in slaagden om nageslacht voort te brengen. Op zich natuurlijk al verdrietig genoeg, niet alleen voor de christenheid, maar primair natuurlijk voor Anna en Joachim zelf, maar de zaak werd ook nog eens verergerd door de manier waarop de lokale hotemetoten met het gegeven omgingen. Het heiligennet vertelt op pakkende wijze: ‘Bij gelegenheid van het feest van de tempelwijding trok Joachim … naar de tempel om een offer op te dragen. Anna bleef thuis. Maar toen de hogepriester hem tussen de andere joden in zag staan, sprak hij smalend: "Hoe durf jij, Joachim, tussen al die anderen te gaan staan? God heeft je immers gestraft door je geen kinderen te geven. En dacht je dan dat Hij je offer zou aannemen? Zorg eerst maar dat die schande van jou uit ons midden wordt weggenomen, dan mag je terugkomen om weer te offeren. Beschaamd maakte Joachim dat hij wegkwam. Hij durfde ook niet meer naar huis, bang dat hij daar met de vinger zou worden nagewezen. Hij verborg zich tussen de herders van Bethlehem.’
Of we ook gaan, wordt ons gevraagd. We zitten er immers maar een paar kilometer van af. En omdat het bezoeken van een typisch Italiaans zomerfeest alweer een paar jaar op ons programma staat (we hebben een groot talent bij dit soort gelegenheden net iets te vroeg of te laat te zijn) gaan we er op zondagavond iets voor etenstijd naar toe.
Hier passen enige intermezzi.
Intermezzo 1: Waarom bijvoorbeeld net voor etenstijd? Het antwoord op deze vraag komt van de Engelse schrijfster Annie Hawes, die in haar guitige boekjes Extra Vergine en Rijp voor de pluk de eigenaardige regelmatigheden van het Italiaanse sociale leven uit de doeken doet en er in dit kader op wijst dat feesten synoniem zijn met ‘buiten eten aan lange houten tafels’. Zelfs indien we rekening houden met het feit dat Annie uit Engeland komt en een daardoor per definitie vertekend beeld van de wereld heeft; en met het feit dat zij de situatie in de provincie Imperia beschrijft (waar iedereen zijn eigen wijn meeneemt omdat die fabrieksrommel niet te vertrouwen is) terwijl wij in Parma verblijven is dit een verstandige manier van doen.
Andere intermezzianistische vraag: Wie is in hemelsnaam die Sinte Anna wier feest we gaan vieren? Hiertoe wenden we ons tot het Heiligennet (http://www.heiligen.net) dat ons vertelt dat er maar liefst 35 heiligen zijn waarvan de naam begint met Anna. Na enige introspectie houden wij het op de heilige Anna van Jeruzalem uit het jaar nul, de moeder van Maria en daarmee de oma van Jezus.
In dit kader zij vermeld dat het maar een haartje had gescheeld of de wereldgeschiedenis had een totaal andere loop gekregen. Het heiligennet vertelt ons namelijk dat Anna en haar man Joachim er lange tijd niet in slaagden om nageslacht voort te brengen. Op zich natuurlijk al verdrietig genoeg, niet alleen voor de christenheid, maar primair natuurlijk voor Anna en Joachim zelf, maar de zaak werd ook nog eens verergerd door de manier waarop de lokale hotemetoten met het gegeven omgingen. Het heiligennet vertelt op pakkende wijze: ‘Bij gelegenheid van het feest van de tempelwijding trok Joachim … naar de tempel om een offer op te dragen. Anna bleef thuis. Maar toen de hogepriester hem tussen de andere joden in zag staan, sprak hij smalend: "Hoe durf jij, Joachim, tussen al die anderen te gaan staan? God heeft je immers gestraft door je geen kinderen te geven. En dacht je dan dat Hij je offer zou aannemen? Zorg eerst maar dat die schande van jou uit ons midden wordt weggenomen, dan mag je terugkomen om weer te offeren. Beschaamd maakte Joachim dat hij wegkwam. Hij durfde ook niet meer naar huis, bang dat hij daar met de vinger zou worden nagewezen. Hij verborg zich tussen de herders van Bethlehem.’
Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig. Laten we echter niet stil
blijven staan bij deze bekrompen intolerantie maar ons concentreren op het
vervolg. Met onze kennis achteraf weten we immers dat het goed kwam. En
gelukkig kwam het ook nog eens goed op een mysterieuze en verrassende manier.
Ook hier door tussenkomst van een engel. De engel dirigeerde het paar naar een
zogenaamde Gouden Poort en aldaar vond in no
time de bezwangering van Anna plaats. Fluitje van een cent, zogezegd. Stel
je het tafereel voor. Knap symbolisch, zo’n Gouden Poort. Bedenk de wijze
waarop Joachim de Gouden Poort binnengaat. Geen seks in de echtelijke sponde,
maar in de openbare ruimte. Spannend! Opwindend! En met een verbluffend
resultaat.Zo zijn we dus, over ruim twintig eeuwen heen, verrassend goed geïnformeerd omtrent de omstandigheden waaronder de heilige maagd werd geconcipieerd. Bij welke beroemde wereldbewoners van laten we zeggen de laatste honderd jaar is dat in gelijke mate het geval? Ondanks de penetratie van massamedia, camera’s, commerciële televisie (de 25 meest spraakmakende…), Facebook en Twitter?
We dwalen echter af. Sterker nog: we zijn al behoorlijk afgedwaald (onbehoorlijk afgedwaald?). Laten we het er voor nu op houden dat door deze gebeurtenissen de oude Anna in de heiligenstand werd verheven en dat we daardoor ook in 2012 nog in staat zijn het feest van Sinte Anna te vieren
Meer daarover echter in een volgend bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten