De muziek achterna

Op 26 augustus 2011 begon in Utrecht het jaarlijkse Festival Oude Muziek. Die dag was het zwaar bewolkt, met een maximum temperatuur van 21,2 °C (redelijk normaal voor de tijd van het jaar) en 2,4 mm neerslag gedurende 3,1 uur. Echt Hollands zomerweer. Hoe we dat weten? Via de daggegevens op http://www.knmi.nl/. Want we waren er niet bij in Utrecht. Sorry hoor! We zitten liever in de zon.

San Secondo, prachtig gelegen in het veld

Omdat we toch niet helemaal van de straat zijn en ook nog erg veel van oude muziek houden brachten we trouwens de 26ste augustus niet alleen in de buitenlucht door, maar bezochten we eveneens het Festival Musica Antica in Magnano. Hiermee hebben we meteen het in onze blog van 9 oktober  gememoreerde feit verklaard waarom we zo graag onze TOM TOM de weg naar Magnano wilden laten vinden, maar dit terzijde. In Magnano en omstreken was het die dag prachtig weer, 30-plus met een stralende zon. En ook een temperatuur die na zonsondergang maar heel langzaam een neiging tot daling vertoonde.

Ook mooi: ”Immagina una chiesa romanica, persa nei prati alla fine di una strada sterrata. Entra, ti siedi e le luci si abbassano affidandoti unicamente all'alone del lume delle candele. La musica incomincia...” Laat dat maar aan Italianen over, beeldend en bloemrijk taalgebruik. Maar niets te veel gezegd, want het festival van Magnano speelt zich voor een belangrijk deel of in de oude romaanse kerk van San Secondo, vermoedelijk in de eerste helft van de elfde eeuw gesticht door de Benedictijnen, en inderdaad uiterst pittoresk een kilometertje buiten het dorp gelegen in de velden, aan het einde van een onverharde weg. Je wordt er spontaan heel cultureel van.

Het festival wordt sinds 1986 georganiseerd, en de drijvende kracht erachter is de klavecinist Bernard Brauchli, volgens teksten op de site zelfverklaard genie op het instrument (ongetwijfeld nauw gelieerd aan de in het festival participerende Fondazione Willy Brauchli) die elk jaar ook zelf wel een optreden geeft. En verder heet hij bij ieder concert de geachte aanwezigen welkom, en herinnert ze er heel modern aan dat in de pauze de mobiele telefoons weer even moeten worden afgeluisterd.

Als ook in ons geval Bernard het mysterie van de telefoon heeft uitgelegd zijn we getuige van een geïnspireerd concert over “Ciacconne, Passacaglie e altre Follie!” van het gezelschap Les Inventions, waarin twee pittige vioolmeisjes spelen of hun leven ervan afhangt. Na de pauze hebben ze hun haar maar in een staartje gebonden, want zelfs ons toeschouwers staat het zweet tijdens het concert al in de nek, zo hartverwarmend en heerlijk is het allemaal. De pauze zelf is in de buitenlucht gelukkig heerlijk verkoelend, maar de sfeer blijft onveranderd feeëriek.

Detail van de festivalposter. Let op het
Koninkrijk der Nederlanden rechtsonder

En het mooiste van alles is natuurlijk dat ook hier Holland weer een woordje meespreekt. Zelfs op deze dorpsweide in het verre Italië staan Mark en zijn maten paraat om de cultuur te bevorderen. Want wat ontwaren we aan sponsor-informatie in het rechter benedenhoekje van de festivalposter, die tactisch aan een paaltje met wandelroute-richtingduiders is opgehangen?

Want, om het verhaal helemaal in modo allegro af te ronden: het concert is ook nog eens helemaal hardstikke gratis, dank zij al dat gulle sponsorgeld! Zo voelen we ons toch weer helemaal thuis, en ook een beetje trots dat onze jongens en meisjes in Den Haag de oude muziek, waar ook ter wereld, zo toegenegen zijn.

Verwarmend!

Dat ook in Italië op elk gebied de vooruitgang hard toeslaat is op de meest onverwachte momenten te ervaren. Zo ook in het hotelwezen. Waar je vroeger knusse familiehotelletjes had met doorzakkende spiralen en exotisch vormgegeven douches is tegenwoordig alles shiny en tiptop op orde. A Norma, zouden de Italianen zeggen.

Wat ook heel prettig is (vinden we zelf) is de mogelijkheid van online boeken. Zeker als je van dag tot dag een beetje wilt kunnen bepalen waar je ’s avonds het hoofd ter ruste wil leggen bieden de hedendaagse communicatievoorzieningen ongekende mogelijkheden. We zijn wat dat betreft helemaal verslingerd aan http://www.booking.com/ (ter geruststelling: we worden niet betaald voor deze sluikreclame, we willen alleen onze ervaringen delen) waarop je echt heel veel hotels in Italië kunt aantreffen.

Anghiari, hotels aanwezig

De liefhebbers van vendor-lockout zouden zich kunnen wenden tot de vergelijkingssite http://www.lookingforbooking.nl/, een initiatief van de bekende vergelijkingssitebouwer Ben Woldring, maar dan mis je heel veel toch wel echt bestaande hotels, terwijl de hotels die wel gevonden worden in overgrote meerderheid bij booking.com vandaan komen.

Maar genoeg consumentenbondgepraat! De moderniteit heeft ook zijn keerzijde. Dat uit zich misschien in randverschijnselen, maar je kunt er behoorlijk last van hebben. Wij wel, in ieder geval. Thuis beschikken we over centrale verwarming. We hebben een moderne elektronische thermostaat, maar we negeren consequent de vele mogelijkheden van het ding en stellen de gewenste temperatuur handmatig in. Lekker makkelijk. En is het allemaal niet specifiek genoeg verwarmd naar onze zin, dan zijn er ook nog radiatorknoppen waaraan we gaan draaien.

Probeer dat maar eens in een beetje hotel. Geen radiatorknop te vinden. Het is allemaal ultramoderne klimaatbeheersing wat de klok slaat. Boven de deur bevindt zich, in het verlaagde plafond, een dreigend rooster waaraan stromende lucht ontsnapt. Type airco. En op een verdekte plek bevindt zich een thermostatisch regeldingetje met onvermoede en onbekende mogelijkheden waarmee je maar moet proberen de luchtstroom te temmen.

Een gebruiksaanwijzing wordt er zelden bijgeleverd, en je begint je er meestal pas echt voor te interesseren als de balie al gesloten is. Dan ga je aan het worstelen met cultuurneutrale symbolentaal, en vermoedt je dat ☼ warmer betekent en het sneeuwkristalletje kouder.
Soms denk je de techniek te begrijpen. Dat was het geval bij een overnachting in november in het pittoreske plaatsje Anghiari, waar de installatie voor de zekerheid al was afgesteld op de naderende horrorwinter. Het bedieningspaneel oogde voor hoteldoen bijzonder overzichtelijk, en dat had ons aan het denken moeten zetten.

Omdat het te middernacht in de kamer nog een graadje of 24 was, en we van koel slapen houden, kozen we voor de mogelijkheid van afkoelen. Binnen tien minuten was het 26 graden, en hoe verder we naar links schoven in onze instellingen, hoe harder de temperatuur opliep. Toen we hieruit een systematiek dachten te mogen afleiden en we instellingsmatig naar de andere kant gingen overhellen, werd het toch nog steeds warmer. Niet lang daarna, in kleffe tropische omstandigheden, deden we het enige wat je dan nog kunt doen (in de omstandigheid dat je niet over een stevige hamer beschikt): we schakelden de airco uit. Gelukkig kon er wel een raam open.