In Italia si mangia bene. Het moet maar weer eens gezegd worden. Niet dat we tijdens ons laatste tripje naar het heartland van de Italiaanse gastronomie zijn afgereisd, maar wat hebben we lekker gegeten!
Bardi, waar we als eerste aanmeerden, is niet bepaald een wereldstad, en zelfs vergeleken met Amsterdam is het natuurlijk driemaal niks. Ze hebben er wel een fantastisch fort dat hoog boven het dorp uittorent, maar daarmee houdt het wel zo’n beetje op. En het Caffè Centrale (annex winebar) solliciteert niet naar Michelinsterren voor de lunch, maar het soort hartige crêpes met ricottavulling (zie het plaatje) dat we er aten was toch wel een openbaring.
Tongstrelend, om het netjes uit te drukken. Ook heel bijzondere dolci, van een subtiliteit die we in Nederland ook bij de horeca met pretenties nog nooit zijn tegengekomen. En dat voor een dorpscafé.
Ook niet mis waren de pizze in de Ustaria dal M’rcà In Borgotaro (società unipersonale). De eigenaar van de Ustaria heeft een indrukwekkende omvang, en is vermoedelijk in zijn eentje geheel keukenvullend. De pizze hebben een vergelijkbaar formaat, maar om het menselijk te houden worden ze in kwarten uitgeserveerd. Anders passen ze ook niet op het bord. Het is een beetje een eigen opvatting van pizza, iets in de stijl van de deep pan pizza, maar wat zijn ze knapperig en goed belegd. De pizza ai formaggi kon bijna de last van de toegevoegde kazen niet dragen. Aan alle kanten liep het van de pizza af het bord op. Simpel werk, als je het goed beschouwt, maar uitgevoerd met eerste klas materiaal!
Voor de gelegenheid logeerden we eens in het Hotel Mistrello, met veruit de hardste bedden die we ooit in een West Europees hotel zijn tegengekomen. Alleen met een body mass index van minstens 36 krijg je ze enigszins in de vorm van je lichaam. De keuken van het hotel is op dit soort gasten ingesteld, want de porties zijn ruim. Maar, kort en goed: ook hier weer een goede keuken zonder opsmuk. En trouwens een wijnkaart om u tegen te zeggen. Alleen al de keuze in rood beslaat drie pagina’s. En ook nog uiterst betaalbaar. Een half flesje heel erg acceptabele chianti voor minder dan zes euro. Probeer daar in Amsterdam maar eens om te komen.
Dan nu even een uitstapje: Laatst waren we dus in Amsterdam in de Hermitage, en dat viel niet mee. Het hele gebouw is kapot gerestaureerd. Alle krasje weggeretoucheerd. Elke sfeer verdwenen. Klinisch, en zonder één krakende parketvloer. Oude museale complexen dienen krakende parketvloeren te bevatten, artikel nummer 1 van het wetboek van kunstvreugde. In het bijbehorende café-restaurant Neva was de wijnkaart weliswaar minder indrukwekkend dan in de plattelandsherberg van Borgotaro, maar daar valt overheen te komen. Één goed glas wijn is immers voldoende. Echter, dat de rode wijnen op glas met een lekkende kurk boven op de verwarming worden bewaard valt toch niet goed te praten. Een sangiovese uitserveren als lauwwarme glühwein op een smaakbedje van azijn. Getver!
Maar dit was enkel maar een uitstapje om duidelijk te maken hoe prettig het kan zijn om rond etenstijd een Italiaanse platteland-gelegenheid binnen te stappen.
Si mangia bene...... ook wij ontdekken, sinds de recente aanschaf van ons huis n de buurt van Borgotaro, de vele restaurantjes waar je erg lekker kunt eten. De genoemde Ustaria dal M’rcà In Borgotaro is een absolute hit: de risotto met tartuffo is TE lekker... en inderdaad de kok is keukenvullend.... dat wil zeggen de kok is groot en de keuken is klein. een andere aanrader is de Pizzeria van Baselica tegenover het kerkje. Dit restaurant wordt gerund door een enorm gastvrije, vriendelijke en plaatselijke familie.
BeantwoordenVerwijderenWe hadden de wilde zwijnen al vanuit ons huis zien rondscharrelen, daar hebben we ze (cinghiale)gegeten. verukkulluk. ook de toetjes, zoals de huisgemaakte tiramisu met frambozen. `wij maken alles zelf, niks komt uit de fabriek` meldt ons de eigenaresse..... en dat proef je natuurlijk.... si mangia bene... ook in een kleine pizzeria 500 mtr de berg op in een klein gehucht als Baselica.