Gras

Wie op het platteland van Italië een huis koopt krijgt met gras te maken. Dat kan heel veel gras zijn, bijvoorbeeld in de vorm van een stevig stuk (laten we zeggen: enkele hectaren) hooiland. Maar ook in minder extreme gevallen is er sprake van een flink stuk grond dat helemaal van boven tot onder bedekt is met gras.

Gras geeft verplichtingen. Op het platteland is het op orde houden van het groene gazon een serieuze zaak. Verwaarlozing is hier geen optie. Onbekommerd laten groeien en bloeien evenmin. Er dient dus met regelmaat gemaaid te worden. En voor de vakantiehuishouder geeft dat dus een mooie bezigheid die in de marges van de vakantie mag worden uitgevoerd.



paddestoel in de tuin: maaien of niet?



Toen we ons eerste huisje hadden aangeschaft en daarbij de complete inboedel hadden overgenomen troffen we daarin gelukkig een grasmaaier met benzinemotor aan en een stevige bosmaaier voor de randjes en steile gedeelten van het terrein. Die inboedel (het huisraad laat ik hier even buiten beschouwing, en, het moet gezegd, het linnengoed dat we overnamen was zonder uitzondering keurig gewassen, gestreken, strak opgevouwen en in plastic verpakt) was trouwens een gargantueske verzameling van voornamelijk ondefinieerbare ouwe troep.

Zuinigheid met vlijt bouwt immers huizen als kastelen en het is eeuwig zonde om wat dan ook weg te gooien, want, wie weet, komt het ooit nog eens een keer van pas. Ook met betrekking tot de grasmaaier en bosmaaier was het adagium van toepassing dat het zonde is om dingen weg te gooien. Het waren apparaten van respectabele leeftijd, liefdevol onderhouden en opgelapt en waar het moest met ijzerdraad en ingenieus laswerk bij elkaar gehouden. Het werkte nog wel (dat werd mij tenminste kundig gedemonstreerd) en ook de verschillende flessen brandstof (benzina verde voor de grasmaaier en miscela voor de bosmaaier) werden me nog even for the sake of the record aangewezen en verder werd me veel geluk gewenst met het gebruik.

Het leuke van authentieke plattelandbewoners is het rotsvaste vertrouwen dat hun eigen manier van leven en kennis van zaken universeel is. Geen haar op hun hoofd die eraan denkt dat je op een flat kunt wonen of een stadstuin kunt hebben zonder een vierkante centimeter gras (het irritante spul dat tussen de tuintegels groeit even buiten beschouwing gelaten) en dientengevolge onkundig bent van de subtiliteiten van grasmaaien met benzinegedreven apparaten. Nog los van het feit dat je niet spontaan in de gaten hebt dat benzina verde hetzelfde is als Euro95 (inderdaad groen van kleur) of weet wat je moet mengen om miscela te krijgen (overigens in elke ferramenta of doe-het-zelf zaak te koop).

Om een lang verhaal kort te maken, en zeker nadat pogingen om zelfstandig het historisch maaimateriaal aan de praat te krijgen waren mislukt: al snel gingen we over op het dumpen van de oude machines en de aanschaf van een elektrische motormaaier voor de noodzakelijke rasa erba. Met vijftig meter draad kon de gehele tuin worden behandeld. Commentaar bleef natuurlijk niet uit. Buurman Gianni zag het hoofdschuddend aan en kon niet nalaten op te merken dat elektrische apparaten voor de tuin knap gevaarlijk waren. Zo was een kennis van hem aan het gebruik van een elektrische maaier bezweken. Dat kwam overigens, bleek bij nadere vragen, doordat hij met zijn mes over de draad was heengereden en op deze wijze de boel ernstig beschadigd had. En ook dat, bleek weer even later, had niet dodelijk hoeven zijn, als hij maar had nagelaten de boel te gaan herstellen met de stekker nog in het stopcontact.

Ondanks Gianni’s goedbedoelde raad ben ik dan ook in volle gemoedsrust elektrisch blijven maaien, in de sterke overtuiging dat feloranje snoer goed opvalt tegen een groene achtergrond (of liever: op een groene ondergrond), en dat de heilige salvavita (klinkt toch veel poëtischer en sacraler dan aardlek) mij voor kwaad zal behoeden mocht ik onverhoopt eens een keertje onoplettend zijn.

Maar de tijd gaat verder en je raakt gaandeweg ingeburgerd. Dus toen we ons kleine huisje inruilden tegen een wat groter exemplaar met nog meer gras besloten we de sprong te wagen naar volwassen grasmaaimateriaal op basis van benzinemotoren. Dat heeft zeker voordelen (vooral als het spul naar behoren functioneert), waaronder een groter gebruikersgemak door de zelfaandrijving, zodat je nauwelijks meer hoeft te duwen, maar wat zijn het toch een onderhoudsgevoelige krengen en nauwelijks meer serieus te nemen aandachttrekkertjes. Als je ze niet dagelijks vertroetelt en iedere vijf minuten uit elkaar haalt en doorsmeert houden ze er bij het minste of geringste spontaan mee op.

Mijn auto heeft ook een benzinemotor, maar daar kan ik op een redelijk volwassen manier mee omgaan. Om de zestienduizend kilometer naar de garage voor een beurt, verder zorgen voor benzine in de tank en dan rijdt ie gewoon. Maar bij de kleine en fijne motortjes van het merk Briggs & Stratton (Amerikaans spul!) ligt dat heel anders. Na vijf uur moet je de olie verversen, iedere acht uur of dagelijks het oliepeil controleren en ieder jaar de filters vervangen. En dan nog loop je de kans dat het motortje er de brui aan geeft. Mijn eerste grasmaaier was nog geen jaar oud toen er iets mis ging bij het olie verversen. Ik was meer tijd kwijt met de montage (de handleiding was, laat ik het simpel zeggen, niet van Ikea-kwaliteit en ik hield heel klassiek enkele niet essentiële onderdelen over) en het gedoe er omheen dan dat ik er maaiuren voor terug kreeg. Mijn tweede (gelukkig wel een mooiere, met Ready-start systeem, bij de vakhandel gekocht en klaar voor gebruik meegenomen) vertikte het, vijf maanden na aanschaf en zes weken alleen gelaten in de schuur, om te starten. Hoe zo Ready-start ?

Bij controle bleek het benzinefilter verstopt, ondanks het feit dat ik keurig conservante aan de benzina verde had toegevoegd. ’Ach, meneer,’ zei de meccanico die het euvel verhielp filosofisch (of was het berustend?), ‘vrouwen en motoren hebben alle twee veel aandacht nodig’. Dat is misschien wel zo, bedacht ik me terug op weg naar huis, maar moet je daar blij mee zijn? Vrouwen is één ding, want voor die aandacht krijg je heel veel terug (ik laat het aan de lezer zelf over daar haar of zijn eigen voorstellingen van te maken). Maar wat krijg je terug van een grasmaaier? Hij gaat echt niet uit zichzelf grasmaaien, en ook de rommel moet je zelf opruimen.