Uit
eigen ervaring weten we dat verkeersovertredingen niet onbestraft blijven. Zo
troffen we op een keer een handgeschreven bonnetje onder de ruitenwisser waarin
we gewezen werden op het op zichzelf correcte feit dat we hadden verzuimd
een parkeerschijf te gebruiken bij het achterlaten van ons voertuig. Wisten wij
veel; het jaar daarvoor was het niet nodig geweest. Omdat we een groot vermogen
hebben om dingen over het hoofd te zien lieten we het bonnetje over aan de
elementen, maar twee jaar later ontvingen we, tot onze verbazing, per brief een
dringende oproep om alsnog ons verzuim te herstellen en de gevraagde
parkeerboete te betalen. De Nederlandse acceptgiro was voor het gemak
bijgesloten. Zo ervoeren we dat de Europese eenwording verder gevorderd was dan
we dachten.
Los even
van deze persoonlijke ervaring, ook snelheidsovertredingen hebben de Italiaanse
aandacht. En hierbij kan worden geconstateerd dat ook in Italië de flitspaal
oprukt. Hij heeft alleen de veel elegantere naam van autovelox. We kwamen de
autovelox voor het eerst bewust tegen op de strada statale 30 tussen
Alessandria en Acqui Terme ter hoogte van het gehucht Gavonata (dubbel
uitgevoerd, sindsdien is één paal verwijderd, ook Italië ontkomt niet aan
bezuinigingen). Als je de eerste eenmaal gezien hebt ga je er steeds meer
ontwaren en tegenwoordig lijkt Italië ervan vergeven. Tenminste, dat is de
indruk die je krijgt als je de webpagina http://poliziadistato.it/articolo/175/
bekijkt waarop ze allemaal te vinden zijn. Voor de Italiaan is de autovelox een geduchte tegenstander die behoedzaam tegemoet getreden moet worden. Anders dan in Nederland waar vijf kilometer te hard niet te hard is omdat een flitspaal een zekere mate van onbetrouwbaarheid kan hebben en de rechterlijke macht van oordeel is dat de overheid in het kader van de rechtsbescherming van de burger eerst maar eens keihard moet aantonen dat te hard echt te hard was voordat tot beboeting kan worden overgegaan, wordt dit primaat van de burger door de gemiddelde Italiaan niet als zodanig ervaren. De overheid moge dan wel een onbetrouwbare rotzak zijn, maar je kunt beter het zekere voor het onzekere nemen, en in ieder geval moet je niet zo stom zijn jezelf een verkeersovertreding aan te laten smeren. Derhalve wordt de autovelox van Gavonata, geplaatst op een wegvak waar zeventig mag worden gereden, gepasseerd met een gemiddelde snelheid van 55 kilometer. Honderd meter verder, waar vijftig de officiële norm is, kan het gaspedaal weer worden ingetrapt.
Nog mooier
is het Sistema Tutor (herken de opvoedkundige ondertoon) dat op een aantal
autostrade in gebruik is. Op welke autostrade dat het geval is en waar de
camera’s hangen is wederom in alle openheid op het wereldwijde web na te gaan (http://www.autostrade.it/assistenza-al-traffico/tutor.html).
De TomTom weet het ook en die gaat dan ook gevoelig piepen op de momenten dat
je op de snelweg onder een bord met de tekst controllo della velocità con
sistema Tutor doorrijdt. Dat het op zo’n moment weinig zin heeft om even stevig
af te remmen vergeet de navigatore er bij te vermelden.
Want hoewel de camera’s
op de aangegeven momenten mogelijk inderdaad registreren (zie de fotocollage links), met Tutor is sprake van trajectcontrole, dus remmen heeft weinig
zin. Een idee zou kunnen zijn om je gewoon maar te houden aan de geldende
snelheidsnormen. Mocht je dat echter ongepast on-Italiaans vinden, dan kun je
je vasthouden aan de troostende gedacht dat tot nu toe (voor zover bekend) nog
nooit iemand op een elektronische snelheidsovertreding betrapt is. Houd in dat
geval ook de reacties op dit bericht in de gaten.
