Het
is een bekend gegeven dat Nederlanders van wandelen houden (in modern jargon
wordt dit ook wel hiken genoemd,
waarmee het meteen van heel veel stoffigheid is ontdaan). Je parkeert de auto
ergens in de vrije (of speciaal voor dit doel keurig aangeharkte) natuur, je
loopt twee kilometer. Of vier. Of tien. En dan ben je weer terug bij waar je
begon. Reuze handig, want je kunt weer in de auto stappen.
Dit systeem bestaat
bij de gratie van het feit dat wandelingen in de regel als rondjes worden
aangelegd. Er zijn weliswaar uitzonderingen, ook wel lange afstandspaden
genoemd, maar de norm is toch wel dat je terugkeert waar je begon. In Italië
noemen ze zoiets een anello, en in de
Italiaanse wandelwereld is zo’n anello
een uitzondering. Nu geldt natuurlijk dat, als je maar lang genoeg doorloopt,
je op enig moment altijd wel uitkomt bij het vertrekpunt. Uiteindelijk is alles
rond, net zoals de aarde. Maar dat is niet relevant.
Het lopen in Italië
gaat eigenlijk altijd van het ene punt naar het volgende. Of er veel gelopen
wordt is ons niet bekend, maar dat er veel wandelpaden (sentieri) zijn valt ons wel voortdurend op. En allemaal
bewegwijzerd, met van die houten rood-wit opgeleukte bordjes. En met tussendoor
(op stenen, bomen, vangrail, wegdek) eveneens rood-witte markeringen. Aan de
duidelijkheid over het parcours zal het niet liggen. En meestal met een
uitdagende lengte, zodat je eigenlijk op één dag altijd maar een stukje van het
traject kunt afleggen.
Ons huisje staat zo’n
beetje midden in de natuur en daarom liggen ook wij aan een wandelpad. Vanuit
ons slaapkamerraam kunnen we, bij wijze van spreken, naar de wandelaars
zwaaien. Vroeger liep de route zelfs over ons erf, maar dat was een vergissing
waardoor je al snel een afgrond inliep. Dat is gelukkig rechtgezet. Met
betrekking tot deze route kan gezegd worden dat het aantal richtingbordjes het
aantal wandelaars vele malen overtreft. Toch is het een eerbiedwaardige oude
route, die (als we de bordjes mogen geloven) al in de zevende eeuw werd gelopen
(overdrijven is ook een vak) van Pavia naar Pontremoli, de Via degli Abati, 190 kilometer lang over oude wandelpaden. Het is
zelfs niet uitgesloten dat je de Via
degli Abati kunt zien als een minder orthodoxe variant (diramazione) van de Via Francigena, maar daar zien we in het kader van dit bericht verder
van af.
Het punt is
natuurlijk dat niemand vanuit Pavia aan het wandelen slaat, na 190 mooie
kilometers in Pontremoli aankomt en daar de trein pakt om in Pavia de auto op
te gaan halen. In de Cinque Terre zou je zoiets kunnen doen, maar daar geldt
weer dat het verstandig is de auto maar helemaal thuis te laten. Ook dat is in
het kader van dit bericht van ondergeschikt belang (zie voor enige couleur locale op dit gebied ons bericht
over Cinque Terre - http://droomhuisitalie.blogspot.it/2014/09/cinque-terre.html).
Waar het om gaat is dat je er in de praktijk bijna niet aan ontkomt om een
stukje van een sentiero te bewandelen
en dan halverwege om te draaien en weer terug te lopen. Dat maakt de boel toch
meteen een stuk minder aantrekkelijk. Niemand loopt graag halverwege terug. We
willen allemaal vooruit.
Hoe los je dit probleem op? Daar
hebben we over nagedacht, en het antwoord op deze vraag luidt dat we een community moeten gaan vormen. Communities zijn hartstikke modern
(vooral als je ze digitaal maakt), een product van de onvolprezen,
altruïstische deeleconomie, die ons ook AirBnB en Uber heeft opgeleverd. Onze
inspiratie ontlenen we echter aan BlaBlaCar op de momenten dat we naar en van
Italië reizen en daar bij het onvermijdelijke bezoek aan de Urimat (Kein Wasserverbrauch, Keine Chemie, eine
weltweite Wiederaufforstung nach höchsten ökologischen und sozialen Standards)
voortdurend bij het naar de muur kijken de voortreffelijkheden van BlaBlaCar krijgen
ingepeperd (“Bringt Leben ins Auto”, maar zie ook https://www.blablacar.nl/) Het voorgaande geldt overigens slechts voor
ongeveer de helft van Droomhuisitalie, maar het effect is er niet minder om.
Het idee is ongeveer als volgt:
Stel dat je wilt gaan lopen van (laten we zeggen) Pieve di Gravago naar Bardi.
Dan meld je je aan op het SenSenPiedi-platform
(voor elke betere naam houden we ons aanbevolen) en je geeft tijd en route op.
Daar tekent iemand op in die (laten we zeggen) van Bardi naar Pieve di Gravago
wil lopen. Halverwege kom je elkaar op de route tegen en wissel je de
autosleutels uit. Het is niet voor niets deeleconomie. Tevens spreek je af
elkaar aan het eind van de rit ergens halverwege te ontmoeten, bijvoorbeeld in
Noveglia bij de goed bekend staande plaatselijke Trattoria/Pizzeria. Of anders bij Ristorante La Baracca (http://www.ristorantelabaracca.com/) bij de
brug over de Ceno. Daar krijgt iedereen zijn eigen auto weer terug en kan er
meteen een hapje gegeten worden.
Het moet allemaal nog wat verder
worden uitgewerkt, en er moet natuurlijk gesleuteld worden aan een
internetplatform om het concreet handen en voeten te geven, maar de BlaBla-inspiratie is er. Die verdere
invulling moet door anderen worden opgepakt, want Droomhuisitalie is lichtelijk
digibeet, en we zijn eigenlijk ook meer van de ideeën dan van de implementatie.
Maar het begin is er. Laten we hopen dat iemand het stokje overneemt. Maak
wandelen great again!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten