In het voorjaar begint het altijd te kriebelen. Als de narcissen geel
gaan kleuren krijgen we een onbedwingbare dwang om te gaan kijken hoe ons
Italiaans droomhuis de winter heeft overleefd. Met pasen namen we daarom een
vlucht met de vaderlandse luchtvaartmaatschappij. We vertrokken met ruim een
uur vertraging. We mochten van geluk spreken, want voor hetzelfde geld waren we
door een zware storm op een enkele reis richting Geannuleerd terecht gekomen. In Milaan landden we in de zon, en
(dubbel geluk) daarna liep de temperatuur op tot boven de twintig graden. En
als we de weersverwachting mochten geloven zou het de komende vijf dagen
onafgebroken zonnig blijven.
In huis waren
we snel klaar om alles van winterstand naar bewoonbare staat te brengen. Daarna
gingen we bij onze Italiaanse makelaarsvrienden op de koffie om bij te praten.
En passant maakten we van de gelegenheid gebruik een paar huizen te gaan
bekijken. Eigen waarneming werkt nog altijd het beste om te bepalen welke
huizen voor Nederlandse klanten het meest aantrekkelijk zijn.
Achter de
koffie troffen we een gelukkige makelaarsvriend aan. Hij had net de afgelopen
twee weken ongeveer evenveel huizen verkocht als het hele jaar daarvoor. Het
sentiment was omgeslagen, zo luidde zijn stellige overtuiging. Het dal was
gepasseerd. De bodem bereikt. De weg omhoog gevonden. Dat soort terminologieën.
Hoe dat zo
gekomen was kregen we er meteen gratis bijverteld. Grofweg kwam het er op neer
dat mensen weer bereid waren de portemonnee te trekken voor onroerend goed.
Geld was op zich ook tijdens de crisis niet het grootste probleem geweest, maar
er was de afgelopen jaren weinig bereidheid geweest het in stenen te stoppen,
als die stenen vervolgens steeds minder waard werden. Dat was nu een beetje
voorbij, misschien niet in de steden waar de markt nog steeds behoorlijk op
zijn gat lag, maar wel op het platteland.
Het beeld was
ongeveer als volgt:
- Bij de Italianen was de overtuiging gegroeid dat de regering Renzi wel eens een blijvertje zou kunnen zijn. En een beetje stabiele regering is altijd prettig. Het geeft vertrouwen.
- Van de beurs moesten de Italianen het nog niet hebben. Die zou alle kanten op kunnen, en dat was een reden om niet al te enthousiast in aandelen te gaan.
- Geld beleggen in veilige staatsobligaties was evenmin een feest. Veel te weinig rente, en na aftrek van de jaarlijkse kosten was de kans groot dat je er geld op had toegelegd.
- Misschien hield dat ook wel verband met het feit dat Mario Draghi de Europese geldpers had aangezet. Er was gewoon te veel geld, wat wel het voordeel gaf dat de banken eindelijk weer bereid waren om geld uit te lenen. Een behoorlijke hypotheek krijgen was een stuk makkelijker dan een jaar geleden.
Waar
dan met je geld naar toe? Het antwoord leek hem duidelijk. Huizen waren een
aantrekkelijk alternatief om geld een beetje te laten groeien. Lage
huizenprijzen die gelukkig niet meer lager werden. Mogelijkheden om aan geld te
komen, als dat nodig mocht zijn. En kopen omdat je zelf een leuk tweede huisje
op het platteland wilt hebben. Of om het gemiddeld anderhalve kind op eigen
benen te zetten. Of als investering, omdat de prijzen eigenlijk maar één kant
op zouden kunnen gaan. Ja, het sentiment was echt omgeslagen. Onze
makelaarsvriend zag het allemaal heel erg zonnig in.
Toen
we weer buiten stonden bleek het sentiment niet het enige dat was omgeslagen.
Ook het weer was omgeslagen en bleek zich weinig van de voorspellingen aan te
willen trekken. Net nu we de paraplu hadden thuisgelaten. Maar ach, na regen
komt zonneschijn en ook dan kan het eigenlijk maar één kant op. Het lentegevoel
houd je niet tegen. Over een paar weken gaan we gewoon nog een keer.