dinsdag 26 juli 2022

Ciao Tutti

 Je kunt het bovenstaande lezen als een hartelijke begroeting. Terug van weggeweest na een tamelijk uitputtende periode van radiostilte. Ons laatste (thans voorlaatste) bericht dateert alweer van 14 november 2020. Maar zo'n pandemie hakt er behoorlijk in, zodat van leuke stukjes niet zo heel veel terecht komt. Met mond/neus-masker de Rocca van Brisighella bezoeken bij 32 graden is geen pretje, zeker niet als je een bril draagt.

In dat bijna historische bericht was ook al sprake van Ciao Tutti, maar dan van de bekende ontdekkingsblog door Italië, in een razend tempo van content voorzien door de fameuze Saskia en haar onverdroten team. We zijn grote fan. Op zo'n manier maakt internet fysiek reizen bijna overbodig. Want natuurlijk is ook Saskia al in Brisighella langsgeweest (https://ciaotutti.nl/reizen-door-italie/emilia-romagna/brisighella-een-middeleeuws-ezelstraatje-olijfolie-en-kiwiplantages/). Zo gaat het gevoel voor terra incognita en maagdelijke plekjes ontdekken behoorlijk de bietenbrug op. Bestaat er een vierkante centimeter Italië dat nog niet door Saskia is betreden? Het voordeel is wel dat je geen foto's hoeft te maken. Een hyperlink volstaat op het vakantiealbum te completeren.

Niettemin maakte ons hart een klein sprongetje toen we recent een bezoekje aan de tuinen van de Villa Durazzo Pallavicini in de deelgemeente Genova Pegli aan het voorbereiden waren. Un percorso tra storia, natura e spiritualità, om de wervende website te citeren (https://www.villadurazzopallavicini.it/). Niet helemaal een locatie die zich in het verborgene heeft genesteld (zelfs de aloude tuingids van Penelope Hobson uit 1998 maakt er melding van) maar nog niet tot de webpagina's van Ciao Tutti doorgedrongen. Bijna sloeg de twijfel toe. Kon dit wel waar zijn? Ondanks de bewering van Penelope dat hier sprake is van een opmerkelijk park in eclectische stijl. Vooral dat eclectische wekte onze nieuwsgierigheid, temeer daar ook nog eens sprake is van een inrichting van de tuin die te vergelijken is met een drama in veel bedrijven die zoiets symboliseert als afstand nemen van de maatschappij en terugkeer naar de natuur. De twijfel van Penelope bij het schrijven van deze woorden lijkt bijna tastbaar. Zie haar zitten achter haar nu als hopeloos verouderd beschouwde desktop. Geen wervende website die haar destijds kon helpen, maar die ons nu moeiteloos vertelt dat hier sprake is van “un racconto teatrale a sfumature esoterico-massoniche che rendono la visita un’esperienza storico-culturale, paesaggistico-botanica ma anche meditativo-filosofica”. Laat het schrijven van ronkende teksten maar aan Italianen over.

Omdat Genova Pegli niet bepaald platteland is waar je de auto zonder problemen langs de kant van de weg kunt zetten vonden wij enige voorbereiding wenselijk. In de buurt van het Parco was gelukkig direct aan zee een grote parkeerplaats waar voor het gelukzalige tarief van 1 euro per uur de auto kon worden weggezet. Ook bleek zich pal naast de kassa het station Genova Pegli te bevinden, met alleen een stadsbus en een telefooncel ertussen om de aandacht af te leiden.

Foto Google Streetview, links het zalmkleurige station, rechts (met vlaggen) de zalmkleurige ingang
 

Openbaar vervoer binnen handbereik! Elk kwartier in achttien minuten arriveren vanaf de hoofdstations van Genova stad. Meteen sloeg de verbeelding op hol. Zou de grote Nederlandse schrijver die zich in een somptueus palazzo tegenover de Duomo heeft gevestigd (en die door zo ongeveer elk Nederlands mediakanaal, waaronder Ciao Tutti, bevraagd is naar zijn liefde voor de stad) deze trein wel eens genomen hebben om zich te verpozen in het drama in veel bedrijven dat het park de bezoeker biedt? Denkend wellicht aan de juiste bewoordingen om zijn ideeën over de condition humaine, of tenminste de perspectieven voor ons oude continent, te boek te stellen? Meteen waanden we ons deel van een groter geheel, terwijl we nog niet eens begonnen waren de lange allee op te gaan die de kassa van het eigenlijke park scheidt en die je ongestoord hele woonwijken laat passeren. De hoogte in, want in Genova gaat vanaf de kust alles de hoogte in.

In het park zelf worden in ieder geval voldoende perspectieven aan de orde gesteld. Ook is sprake van een eclectisch (misschien zelfs paradoxaal) soort vervreemding. Want zelfs in de theatraal zorgvuldig vormgegeven natuur is de stad nooit ver weg. Je hoort vogeltjes kwinkeleren en auto's razen. De Autostrada dei Fiori loopt dwars onder het park door en een flink uit de kluiten gewassen olieterminal bevindt zich op vierhonderd meter afstand prominent in beeld. Je zou bijna de indruk krijgen dat het hele park één grote metafoor voor de condition humaine is, vanaf het illustere jaartal 1840 met vooruitziende blik in een landschap uitgezet waar de moderne beschaving zich later behaaglijk zou nestelen. Maar het hoogste punt van het park, op 144 meter boven zeespiegel, vlak bij het zogenoemde mausoleum van de kapitein hebben we in elk geval bereikt.