Zegt de spoorwegovergang iets over de aard van een volk? In momenten van zweverigheid zou je geneigd zijn aan deze vraag quasi diepzinnige beschouwingen te wijden. Bijvoorbeeld vanuit de constatering dat de kruising van spoor en weg bijna altijd plaatsvindt op plaatsen waar het spoor een bocht maakt en derhalve omwille van spoorwegligging een zekere schevigheid vertoont die er toe leidt dat je met de auto het spoor hobbelend dient te passeren. Wie dat niet in de gaten heeft en op reguliere snelheid blijft doorrijden loopt de kans stevig gelanceerd te worden en vermindert in ieder geval de levensduur van de schokdempers. Is dit onachtzaamheid van de (spoor)wegontwerpers? Komt hieruit een kortzichtige onachtzaamheid naar voren met betrekking tot de bevordering van het rijgenot? Of spreekt hieruit wijs beleid, om op deze wijze de automobilist te dwingen de spoorwegovergang behoedzaam te naderen en daarmee te voorkomen dat trein en auto onbedoeld en ongewild op hetzelfde moment hetzelfde punt passeren?
Het is niet de pretentie van dit blogbericht om deze diepgang na te streven. Daarom willen we het hier gewoon hebben over de irritante gewoonte van Italiaanse spoorwegovergangen om heel lang dicht te zijn voordat er een trein passeert. Dat is echt niet normaal (in ieder geval niet vanuit Nederlands perspectief). Zodra de rode lichten beginnen te knipperen en de bellen gaan rinkelen, passeren nog minimaal twee minuten lang de voertuigen zonder problemen de overweg. Je kunt uitstappen en van chauffeur wisselen, het is geen enkel probleem. Het is niet uitgesloten dat zich op spoorwegovergangen comfortabele los- en laadhavens bevinden om de plaatselijke middenstand te bevoorraden. Dan dalen de slagbomen. Op dat moment worden de motoren uitgezet en komen de picknickmanden tevoorschijn. Onder het genot van een lichte lunch beginnen wildvreemden elkaar bij te praten over het wereldnieuws en worden daarna de hoogtepunten van het politieke leven aan een uitgebreide beschouwing onderworpen. Eindelijk ontwaart men het licht zingen van de spoorstaven en passeert het regionale boemeltje met vermoedelijk drie passagiers en een conducteur die zich ’s avonds in de plaatselijke bar ontpopt als een niet onverdienstelijke amateur operazanger. Enkele minuten later gaan de bomen omhoog en lijkt het de bedoeling om het spoor over te steken voordat de rode lichten gedoofd zijn. Dat er nog een trein kan komen wordt op grond van de waarschijnlijkheidstheorie verworpen. Vermoedelijk worden de spoorwegovergangen gesloten op het moment dat de trein het vorige station nadert.
 |
| Nederlandse efficiency |
Meneer Monti, kunt u in uw pogingen om van Italië een normaal west Europees land te maken ook deze situatie niet eens aanpakken? We willen u, wat dit betreft, wijzen op het fantastische en uiterst efficiënte systeem dat in Nederland voor dit doel wordt toegepast. Stelt u zich een werkelijkheid voor waarin sensoren op het spoor signaleren dat er een trein aankomt. Automatisch wordt de nadering van de trein doorgegeven aan de vijfhonderd meter verderop gelegen spoorwegovergang. De bellen gaan rinkelen. Zeven seconden later sluiten zich de bomen. Vijftien seconden later passeert de trein. De overgang is weer vrij voordat de automobilisten in staat zijn geweest zich aan elkaar voor te stellen. Een verarming van het sociale leven? Misschien! Maar denk aan de tijd die nu verloren gaat met wachten en gebruikt kan worden om de staatsschuld te bestrijden en de rentetarieven te doen dalen.
Elke verandering heeft zijn prijs, maar we weten dat u niet bang bent de heilige huisjes omver te trappen. Het zal even wennen zijn dat de bomen zo snel sluiten. Het zal misschien een aantal keren voorkomen dat mensen, opgesloten tussen de dichte bomen, nog denken alle tijd te hebben om het voertuig te verlaten voordat de trein passeert. Wellicht zullen er enige slachtoffers te betreuren zijn en zal hier en daar dientengevolge enige volkswoede opflakkeren. Maar we weten dat de Italianen als geen ander volk wendbaarheid bezitten en nieuwe omstandigheden kunnen absorberen. Na verloop van tijd zal iedereen u dankbaar zijn.
(Noot terzijde: Er bestaan vermoedelijk mensen die alles weten over spoorwegovergangen door de eeuwen heen. Het zou niet verbazen als Nico Spilt daar één van is. Zie zijn uiterst informatieve pagina over spoorwegovergangen, waaraan de afbeelding hierboven ontleend is.)
