Japie

Zoals De la Fontaine in zijn morele fabels al memoreerde hoef je van een krekel niet al te veel activiteit te verwachten. Ze weten met elkaar wel een wonderbaarlijke hoeveelheid herrie te produceren, maar daar houdt het wel zo'n beetje mee op. Voor de rest voltrekt zich het rijke leven van krekels in het verborgene.

 

Op onverwachte momenten komen we wel eens een Japie tegen. Omdat we in Italië verblijven, bekijken we de wereld een beetje in Pinokkio-termen. Japie wil meestal wat wij niet willen. Ons huis betreden, bijvoorbeeld, op een moment dat het bedtijd dreigt te worden. En daar dan plaats te nemen op een muur in de slaapkamer, het hoofdeind van het bed binnen springbereik.

 

Dit keer heeft een Japie rond mezzogiorno in het volle zonlicht plaatsgenomen op een stukje betonijzer dat in de tuin gebruikt wordt om plantjes te ondersteunen. En daar begint hij uitgebreid niets te doen. Hij zit stil. En dat weet hij bewonderenswaardig lang vol te houden. Zonder enig probleem laat hij zich uitgebreid bekijken. We halen het fototoestel erbij. Ook dat vindt hij best.

 

Als we een uur later terugkomen is hij nog steeds op precies dezelfde plaats bezig met dolce far niente. Na drie uur heeft hij zich tien centimeter verplaatst en een verticale positie op het betonijzer ingenomen met het hoofd naar beneden. Alle bloed stroomt zo naar de hersenen om de kwaliteit van het denkproces te verhogen.

 

Tegen de avond blijkt hij te zijn vertrokken. Ongetwijfeld op weg naar soortgenoten voor het dagelijkse (of eigenlijk avondlijke) portie lawaaitoeteren dat op een ondefinieerbaar maar specifiek moment, als zon en maan in de juiste constellatie staan, plotseling zal ophouden. Het enige beeld dat ons nog rest is dat op de foto. We kijken er nog eens goed naar. We vergroten het ook maar eens uit. En dan blijkt Japie in het diepst van onze gedachten opeens het voorkomen te hebben van een prehistorisch monster dat je maar beter niet tegen kunt komen.

 

En dat geldt dan voor het groene exemplaar. Een paar dagen later komen we een bruin exemplaar tegen. En dan blijkt het met de afstotelijkheid altijd nog een graadje erger te kunnen.