Een blik op het verleden

Omdat wij van Droomhuis Italië nog ouderwets opgegroeid zijn met kaarten om onze bestemming te bereiken is de wereld voor ons een plat vlak met een fijnmazig net van wegen en plaatsen. Heel anders, kortom, dan een wereld die zich op de voorruit van de auto bevindt en die voornamelijk uit een rechte lijn bestaat tot de afslag die we na vierhonderd meter moeten nemen.

Daarom hebben we (in ieder geval de helft van ons) iets met kaarten en atlassen. We duiken erin. We dromen erbij weg. We kunnen er uren mee bezig zijn.

Het is echter niet onze bedoeling om in dit bericht met al te veel zelfontboezemingen te komen. Dat is niet helemaal onze stijl. Nee, we willen simpelweg verwijzen naar de eeuwenoude Orteliusatlas (in 1571 gepubliceerd in Antwerpen) die de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag recent heeft verworven. Een fantastisch mooi oud boek, en even fantastisch via internet door te bladeren. Leve de verworvenheden van de digitale ontsluiting! Dat staat weer garant voor urenlang kijkplezier nu de wintertijd is ingegaan.

Zeemonster voor de kust van Brazilië

Op de site van de Koninklijke Bibliotheek is de atlas via de volgende ontsluitingspagina te vinden: http://www.kb.nl/bladerboeken/atlas-ortelius. Via de handige index kom je meteen op een kaart naar keuze. Je kunt echter ook via de bladerversie door de atlas heen gaan bladeren. Echt heel mooi gedaan.

Al bladerend kom je zeemonsters tegen voor de kust van Brazilië, of je krijgt een indruk hoe Nederland er eind zestiende eeuw bijlag. Wij zijn natuurlijk vooral geïnteresseerd in ons eigen stukje Italië.

Detail van kaart 61 van de Orteliusatlas van het hertogdom Milaan

Dat blijkt zich te bevinden op het grondgebied van het hertogdom Milaan (kaart 61), waarbij het feit dat het noorden zich plotseling in het oosten bevindt voor een licht gevoel van ontregeling zorgt. Daar valt echter aan te wennen. En dan kunnen we op zoek naar ons eigen plekje. We ontwaren de Val de Tarro, en het wonderbaarlijke feit dat de Alseno Fluvius niet bij Fornono (alweer Freudiaans!) in de Tarro stroomt, maar rechtstreeks bij Zibello de Padus bereikt. Mooie boel, dat rivieren zo van route kunnen veranderen.

Nog zoiets: het plaatsje Solignano heeft zich twee rivierdalen naar het westen (het noorden?) verplaatst. Gelukkig bevindt zich het trotse Bardo waar wij het zouden verwachten. En ook Borgo bevindt zich honkvast aan de Tarro in de buurt van de Monte Borgalla vanwaar we in Lunezana al snel Pontremulo bereiken.

Hoe langer we blijven kijken, hoe meer grappige details ons opvallen. Maar dat laten we verder geheel over aan de nieuwsgierigheid van de lezer.