Gnocchetti

Omdat we als Droomhuis Italië in de wintermaanden toch een soort van heimwee naar Italië ontwikkelen zijn we erg verknocht aan de feel good glossy Italië Magazine. Al die leuke plekjes die ons worden onthuld! Al die fijne Italiaanse recepten die we kunnen uitproberen!

 
Spontaan besloten we ons, in Venetiaanse stijl (op basis van het artikel Lekkers uit de lagune in nummer 1 van 2018), eens te wagen aan de gnocchetti al zucca dat de redactie had overgeschreven uit het boek Venezia in cucina van Cinzia Armanini en Alberta Magris. Gnocchetti van pompoen dus, waarbij we de bijbehorende oesters even negeerden, want oesters komen Droomhuis Italië niet binnen.

Geheel volgens de beschrijving ontdeden we een forse pompoen van schil en zaden, maakten er plakjes van en lieten het spul in een matig warme oven in een minuutje of 30 zacht worden. 

Gehoorzaam prakten we de zachte pompoen met behulp van een vork tot een fijne puree en voegden er, naar smaak, zout en peper aan toe. Ook het benodigde ei en de genoemde hoeveelheid witte bloem werden probleemloos toegevoegd. Tot zover was er niets aan de hand. Een kind had de was kunnen doen.

Vanaf dit punt was het de bedoeling dat een glad deeg was ontstaan, dat uitgerold en in stukjes gesneden moest kunnen worden. Wij keken echter aan tegen een plakkerige smurrie, waarmee met de beste wil van de wereld niet gerold en gesneden kon worden. So what, dachten wij in onze onschuld. Vermoedelijk zijn de Nederlandse eieren groter dan hun Venetiaanse zusters, en met een beetje extra meel zou het goed moeten komen.

Na ruim 350 gram meel keken we echter nog steeds tegen smurrie aan en was het gladde deeg nergens te bekennen. Voor ons was dat een teken om mentaal af te haken. Bovendien begon de bloem op te raken.

Bevat pompoen, maar ziet er verder niet uit

Hoe was deze situatie nog enigszins te redden? De winkels waren al gesloten en we begonnen behoorlijk trek te krijgen. Om de consistentie te verhogen smeerden we het spul op een bakblik, om er via ovenwarmte het ergste vocht uit te halen. Dat sloeg, bleek na tien minuten, nergens op. Daarna ging de oven op vol vermogen, met de bedoeling om er een soort van eetbare koek van te maken, wat technisch gesproken lukte, maar er verder niet uitzag.

Als laatste besloten we stukjes koek in de olie bruin en knapperig te bakken, en ons verder met een maaltijdsalade tot een acceptabel niveau van verzadiging te brengen. Dat ging op zich goed. We kunnen niet zeggen dat het de smaakpapillen tot hysterische vreugde voerde, maar het smaakte enigszins naar een heel dikke en ietwat melige pannenkoek.

In ons brein is nu een nieuw recept geboren, en gaan we mogelijk nog een keertje echte pompoenpannenkoek maken. Dun en knapperig, en met een subtiel vleugje zoete pompoensmaak als extraatje. Vast heel lekker met poedersuiker en stroop.

Maar voor de rest zijn we heel erg tot de conclusie gekomen, dat dit recept uit ons Magazine met afstand het allerslechtste recept is dat we de afgelopen jaren zijn tegengekomen. Hoe kun je met droge ogen zoiets opschrijven? Welk een leed wordt op deze manier in de Nederlandse huiskamers gebracht?

Bovendien blijven we op basis van deze ervaringen ook nog eens met de vraag zitten op welke manier je wel zelf lekkere gnocchetti kunt maken, al dan niet met pompoen-, aardappel- of wortelsmaak. Wie helpt ons aan een goed recept?