Nauwelijks was de
spreekwoordelijke inkt van het vorige bericht opgedroogd (waar we vertelden dat
we tegenwoordig op ons vakantieadres WIFI hebben) of daar viel het nieuwe nummer van het immer
warmhartig op de menselijke buitenkant gerichte glimblad ITALIË magazine
op onze deurmat, waarin
Rik Rensen vertelt dat hij maar weer naar het postkantoor gaat omdat zijn
internetverbinding niet vooruit is te branden.
Nu heeft Rik zijn mooie vakantiehuis op zo'n tien kilometer
hemelsbreed van het onze. Bij ons het straatje door de berg af, over de rivier
zien te komen en dan zijn berg op. Wel een stukje klimmen, want zijn berg is
een stuk hoger dan die van ons, maar echt ver weg kun je het niet noemen. Het
is niet dat we op een heldere dag naar elkaar kunnen zwaaien, maar we hebben
(op die zelfde heldere dag) wel uitzicht op dezelfde Torre Saracena
Dus als Rik bijvoorbeeld schrijft dat hij als gevolg van
falend internet een bezoek gaat brengen aan het postkantoor van Acqui Terme dan
voelen wij met hem mee. Een bezoek aan het postkantoor hebben wij ook wel eens
gedaan, op een marktdag om de uitdaging nog wat groter te maken. Bij
binnenkomst trek je een nummertje. In ons geval was dat 160. Kort daarop werd
nummer 60 naar het loket geroepen. Toen we ons oor te luisteren legden vernamen
wij dat het niet ongewoon is om op marktdag allereerst naar het postkantoor te
gaan om een nummertje te trekken, vervolgens de markt te bezoeken en de
boodschappen te doen, zeker een kopje koffie te drinken om een uur of elf, en
daarna pas naar het postkantoor terug te keren. Je was dan nog ruim op tijd om
niet je beurt te hoeven missen. Theoretisch werd het ook nog mogelijk geacht er
een pranzo aan toe te voegen zo tegen
een uur of twaalf, maar dat werd toch afgeraden om niet de kans te lopen dat
intussen het postkantoor zichzelf had gesloten. Sindsdien gaan we, als dat
nodig is, naar het uiterst overzichtelijke postkantoor van Cassine, waar we
toch regelmatig langskomen op weg naar de autostrada.
Maar alleen als het echt nodig is, want inderdaad heeft in
Italië de moderne tijd zijn intrede gedaan en kun je tegenwoordig via internet
zelfs de grofvuilophaaldienst langs laten komen. Maar waar Rik koos voor een
draadje uit het dal, opteerden wij voor een signaal uit de ruimte. Want je kunt
natuurlijk wel, heel furbo, een
gratis aansluiting bestellen die over grote afstand dient te worden aangelegd,
maar daar weten Italianen wel raad mee. Die draad komt er, onore en bella figura
staan elke andere uitkomst in de weg, maar of de bits en bytes ooit met
voldoende snelheid getransporteerd gaan worden is natuurlijk een heel ander
verhaal.
Op zich is het een leerzame ervaring om in te gaan op een
aanbieding van Telecom Italia, die representant van het oude Italië. Maar waar
een maandtarief van € 40 als een aanbieding wordt aangeprezen dient een mens
gewaarschuwd te zijn. Het is dan beter de blik omhoog te richten (the sky is the limit) en te kiezen voor
een moderne oplossing. Het is immers niet voor niets dat draadloos internet op
het bergachtige Italiaanse platteland zo populair is. Overal zijn plaatselijke
initiatieven om zendmasten te plaatsen die met kleine schotelantennes kunnen
worden afgetapt. Dat wilden wij ook, maar de plaatselijke kerk bleek tussen ons
huis en het signaal in te staan. Daarom kozen we voor Open
Sky internet via satelliet. Geen kerk die daar tussen kan komen.
En op het gevaar af dat we op sluikreclame overgaan. Via het
nummer 0141-30002 komt een deskundig klein team vanuit Asti je tuin ingereden
om de bijpassende schotel van kloek formaat te monteren en de verbinding te
leggen. Daar zijn weliswaar kosten aan verbonden, maar het werkt prima.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten