Als we in het pittoreske plaatsje Sassello belanden mogen
we in de zomer graag een ijsje eten in de Bar Gina aan de Via G.B. Badano. Daar
bevindt zich immers de vermoedelijk oudste werkende persoon van Italië, de
legendarische Gina zelve, die als een absolute vorstin over de ijsafdeling
heerst.
Zodra wij Gina ontwaren gaat onze fantasie met ons op de
loop. Haar leeftijd is naar menselijke maatstaven niet meer te meten. Het heeft
er alle schijn van dat ze de wederwaardigheden over de slag bij Marengo van
ooggetuigen zelf heeft vernomen. Het is niet uitgesloten dat ze nog de hand van
Garibaldi heeft gekust voor diens ballingschap in Caprera. Hoe dan ook: we
praten over de waarachtige leeftijd der sterken. Er is sprake van mythologische
dimensies. En ook het verstrekken van ijs heeft iets mythologisch.
In de ijshoek van Gina zijn wetten van kracht die in de
Europese Unie verder onbekend zijn. Ook regels hebben geen gedurigheid en
kunnen op strikt willekeurige momenten ingaan en vervallen. Soms lijkt het een
wonder dat überhaupt sprake kan zijn van het verstrekken van ijs.
Zo lijken de opvoedkundige aspecten van de detailhandel de
handel zelf in de schaduw te stellen. Dat doet zich vooral voor als kinderen
een ijsje proberen te krijgen. Het gaat te ver om te beweren dat ze bij dit
soort pogingen afgebekt worden, maar ze worden wel persistent opgevoed alvorens
ze hun ijsje in ontvangst mogen nemen. Dat kan met alles te maken hebben. Met
de wijze waarop en de volgorde waarin ze hun bestelling plaatsen. Met de
combinatie van smaken die ze in hun cono wensen. Met de manier waarop ze
hun geld op de toonbank leggen. Noem maar op.
Wat dat laatste betreft: we weten nog steeds niet wat nu de
voorkeur verdient. Dat we eerst bij de kassa afrekenen en met een bonnetje in
de hand tot bestelling overgaan. Of dat we eerst bestellen en daarbij meteen
gepast geld op de toonbank leggen.
Dan is er ook altijd de prettige spanning met betrekking tot
de vraag tot welk resultaat onze bestelling precies gaat leiden. We zijn er
namelijk niet helemaal zeker van dat er een lineair verband bestaat tussen de
smaken die we opgeven en de smaken die we krijgen. Gina lijkt er een vorm van
vrije interpretatie op na te houden om tot de keuze van juiste ijsbak te komen.
Laten we het er op houden dat het resultaat in minimaal vijftig procent van de
gevallen aantoonbaar correct is.
Maar een kniesoor die daar op let. Liever verbazen we ons
over de bewonderenswaardige wijze waarop Gina geen werkdag lijkt over te slaan.
Nooit lijkt ze enige pauze te nemen of behoefte te hebben aan een stoeltje om
op uit te rusten. En bovendien blijft het Italiaanse ijs altijd lekker. En
tenslotte, laten we wel wezen, bij onze bestelling is het nog nimmer
voorgekomen dat Gina de behoefte had om met haar vingers het handmatig
vervaardigde product een beetje bij te werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten