Omdat we wel eens de indruk krijgen dat Google en Facebook hard op weg zijn alle aspecten van het menselijk leven in een aangepast virtueel formaat op te slurpen en alle wereldburgers aan het opvoeden zijn tot tevreden digitale consumenten die alles delen en alles leuk vinden, blijven we natuurlijk alert op wat deze wereldreuzen van de menselijke doorontwikkeling nu weer bedacht hebben.
Niet
omdat we kritische kanttekeningen willen plaatsen bij de opvatting dat het
menselijk leven moet worden teruggebracht tot een lineaire tijdlijn, want als
eenvoudige blogschrijvers houden we ons verre van maatschappijkritiek, maar wel
om een beetje in de tijdgeest te kunnen meebewegen.
Vandaar
onze meer dan gemiddelde belangstelling voor het wederom prachtig vormgegeven culturele instituut
van Google. Als dat even zo door gaat hoef je straks helemaal je deur niet
meer uit om van al het mooie culturele erfgoed te genieten. Het heeft onze
warme adhesie. Dat het leven ook in dit
opzicht zich meer en meer concentreert op het kleine scherm dat de werkelijkheid
vervangt scheelt vermoedelijk weer rijen voor allerlei
bezienswaardigheden. Kunnen wij ouderwetse analoge genieters sneller naar
binnen en is het daar minder dringen.
Maar
daar willen wij het in dit bericht eigenlijk helemaal niet over hebben. Wat ons
werkelijk bezighoudt is weer dat intrigerende Italiaanse vermogen om op de
rijdende trein te springen. Waar Nederland grotendeels afwezig is in het
culturele instituut, hebben de Italianen zich vooraan weten op te stellen door een
eigen
lemma Made in Italy. Niks Fatto in
Italia, gewoon voor iedereen begrijpelijk in de lingua franca van vandaag.
Zodra
wij de pagina openen lacht ons een kaartje van Italië tegemoet, volgestouwd met
blauwe bolletjes. Dan blijkt dat we op het punt staan de verborgen schatten,
passies en tradities van "gemaakt in Italië" te gaan ontdekken. Slim!
Zo breng je plaatselijke ambachtelijke producten (want daar gaat het toch voornamelijk over) in één keer gratis wereldwijd
aan de man.
We zoomen in op stukje Italië die we wat beter kennen en beginnen
bij Borgo Val di Taro, waar de fungo
di Borgotaro in de vorm van een wervende tentoonstelling op het menu staat.
De enige paddenstoel in Europa die een kwaliteitskenmerk draagt, juicht de
tekst. Op het eind van de negentiende eeuw wereldberoemd geworden toen vele
emigranten met paddenstoelen in hun bagage de Oceaan overstaken. Probeer
tegenwoordig met een stelletje paddo's de USA binnen te komen, dat moet je
vanuit Nederland niet willen proberen. Maar toen was een levenslange reputatie
geboren.
We
spoeden ons door naar het nietige plaatsje Roccaverano, waar vanaf het jaartal 960
(na Christus gelukkig, dat houdt het nog een beetje overzichtelijk) het
historische kaasje Robiola ons water in de mond bezorgt.
Door
naar het ietwat verder gelegen Murazzano,
waar ons de tuma in de houdgreep neemt. Weer zo'n verrassend kaasje dat nu
instant wereldfaam krijgt, maar in een eerdere fase, zo lezen we, de duivel in
verleiding bracht. Het moet niet gekker worden.
Zo kazen
we door. Cultuur en kaas, het lijkt een beetje een heilige twee-eenheid te
worden. Nog eentje dan, voor deze keer een kaas uit de eredivisie. De kaas der
kazen. Parmigiano
Reggiano, in de twaalfde eeuw ontstaan in de kloosters van Parma en Reggio
Emilia. Zout van Salsomaggiore. De behoefte aan een houdbare kaas. En de rest
is geschiedenis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten