In de Nederlandse winter snakken we
vaak naar de Italiaanse zomer met lange, warme dagen. Kou, sneeuw,
ijs en schaatsen zijn aan ons niet besteed. In dit kader kijken we
ook altijd heel erg uit naar het nieuwste nummer van Italië
Magazine (naar eigen zeggen de Italië expert), omdat in dat
prachtige blad op de eeuwig glimmende pagina's de zon altijd schijnt.
Dat levert kostbare feel good momentjes in donkere dagen.
Heerlijk!
In het eerste nummer van 2019 lezen we
bijvoorbeeld op het omslag dat er sprake zal zijn van wijnproeven in
Piemonte. Daar houden wij ons ook wel eens mee bezig, getuige
bijgaande foto. Dat we het een beetje onzorgvuldig lezen (waar het
hart vol van is...) mag de pret niet drukken. Er staat eigenlijk
'Fijnproeven in Piemonte', maar een kniesoor die daar op let.
In het betreffende artikel (Piemonte,
een reis vol geneugten) neemt Anna Rettig met foto's van Sascha
Rettig ons aan de hand door de culinaire streek van truffels, kaas,
hazelnoten en risotto. Maar gelukkig neemt ze op haar rondreis ook de
plaatselijke wijnen mee. “Bij een bezoek aan Piemonte hoort
natuurlijk ook wijn” zo steekt ze ferm van wal. “Juist rond Asti
en Alba is het terrein ideaal voor de wijnbouw.” “De meest
voorkomende druif is de nebbiolo, die in deze regio al eeuwenlang
wordt verbouwd. De wijnboeren verwerken hem traditiegetrouw in de
wijnen barolo en barbaresco, diep donkerrood glanzend in het glas...”
Als je zoiets leest slaat het hart
enigszins op hol, maar dat heeft minder met het onderwerp te maken
dan met de knulligheid en slordigheid waarmee er over wordt
geschreven. Nebbiolo uit Asti? Dat wordt goed zoeken. Donkerrood
glanzend in het glas? Alleen als je kleurenblind bent.
Hoewel wij van Droomhuis Italië pure
liefhebbers zijn en geen haar op ons hoofd eraan denkt ook maar enig
geld te vragen voor welke wijnschrijverij dan ook is ons het
elementaire verschil tussen Barbera (de meest voorkomende druif in
Asti, én donkerrood van kleur) en Nebbiolo (Alba en licht
transparant met tonen van oranje) toch wel bekend.
Dat is ook helemaal niet moeilijk. Daar
zijn goede wijngidsen over volgeschreven (onze favoriet is die van de
Slow Wine, 1120 pagina's hoogwaardige informatie voor de schappelijke prijs van
24 Euro, in de betere Italiaanse boekhandel verkrijgbaar). En ook op
het wereldwijze web is genoeg te vinden. Een redelijk uitgebreid
overzicht in het Engels vind je bijvoorbeeld op
http://www.ivinidelpiemonte.com/en/vini-e-territorio/.
Wil je het nog completer, dan komt je algauw in het Italiaans terecht
op https://www.prodottitipicipiemonte.it/vini.
Dit brengt ons op de vraag: Wie is die
Anna Rettig die ons in onze glossy zo primitief mag
onderhouden? Hier komt in ons iets onderzoeksjournalistiek (mits niet
te diepgravend) naar boven, en dat leidt ons naar twitter waarop Anna
zichzelf omschrijft als journalist traveller foodie, Dat zegt
niet zo heel veel, behalve dat ze van vele markten thuis denkt te
zijn. Gelukkig ziet ze zichzelf niet als influencer.
Een andere vraag zou kunnen zijn: en
wie is dan de fotograferende Sascha Rettig. Is dat een alter ego?
Twee personen voor de prijs van één (of omgekeerd)? Of is sprake
van broer, oom, vader, echtgenoot? Daar komen we niet helemaal uit.
Wel stuiten we bij ons oppervlakkig speurwerk op de pagina
https://www.falstaff.at/nd/piemont-reisetipps-genuss-mit-geduld/.
Dat is grappig, want dat bevat bijna hetzelfde artikel als in ons
eigen Magazine, en dit keer geschreven door Sascha Rettig zelve,
zonder tussenkomst van Anna. Wonderbaarlijke
artikelvermenigvuldiging, daar houden wij van. Vrijpostig hergebruik
van bestaand materiaal, mogelijk slim aangepast aan doelgroep en
gewenste diepgang. Vol verwachting kijken we uit naar het volgende
nummer.