Omdat Italië een modern land is kan het
natuurlijk niet achterblijven op het gebied van het milieu. Op alle plastic
tasjes lezen we daarom de waarschuwing dat het tasje niet achteloos in de ambiente dient te worden achtergelaten,
zelfs niet nu de tasjes naar een afbreekbare vorm zijn gedegradeerd. En de
plastic flessen voor het water zijn tegenwoordig dunner dan ooit, zodat ze de
neiging hebben tussen je vingers door te glijden op het moment dat je ze opent.
En ze zijn ook nog eens een keer voor minstens 25% van bio-materiaal gemaakt.
Zo wordt consumeren gelukkig een uiterst verantwoorde bezigheid.
Ook
het probleem van het dumpen van rotzooi wordt ferm aangepakt, in het dorp
waarin we ons huis hebben met behulp van een waarlijk beschavingsoffensief.
INCIVILE, schreeuwt een recent geplaatst bord op het plaatselijke inzamelpunt
van huishoudelijk afval, tenminste: als je rifiuti
onbeheerd achterlaat. En je kan er ook nog eens een fikse boete voor krijgen.
Nu is dat in Italië niet ongewoon. Je kunt voor zowat alles een fikse boete
krijgen, alleen het gebeurt zelden. En dat gesproken wordt over een ‘gebied
onder controle’ laat evenmin de alarmbellen rinkelen. Wie controleert dan wel?
En hoe doet hij/zij dat? We hebben de alles registrerende camera’s nergens zien
hangen. Misschien dat de sindaco van
ons dorpje drie keer per dag poolshoogte gaat nemen.
Maar
omdat we natuurlijk niet als onbeschaafd de boeken wensen in te gaan blijft de
boodschap toch hangen. En gaan we meteen eens nadenken of we nog ergens in huis
overbodige INGOMBRANTI hebben waar we verantwoord van af willen. Dat brengt ons
allereerst op de vraag wat ingombranti
dan wel mogen zijn. Dat is nou een woord waar je normaal gesproken nooit tegenop
loopt. Net zoiets als locale da sgombero,
waar je ook allerlei wilde gedachten bij kunt ontwikkelen als je er voor het
eerst van hoort.
Als
wij, conform de aanbeveling op het bord, online een poging ondernemen om de
verwijdering van onze ingombranti gratis
te gaan reserveren krijgen we op een keurig invoerscherm een werkdefinitie van
wat we er allemaal onder kunnen verstaan. Het blijkt vooral te gaan om af te
danken huishoudelijke apparaten, van koelkast tot staafmixer en van elektrische
boiler tot vaatwasser. Meubels horen ook tot het ingombranti-universum. En je mag er maximaal drie aanmelden voor
gratis verwijdering. Ook in het afdanken dient immers terughoudendheid te
worden toegepast.
Heel
modern vullen we het keuzemenu in en drukken op de enter-knop. De volgende dag
ontvangen we een bericht dat we over drie weken van onze spullen zullen worden
verlost, mits ze de avond tevoren op (aan?) de openbare weg, maar wel zodanig
dat niemand er last van heeft, zijn geplaatst. Bij het moderne ingombreren komt dus wel enige planning
en enig agendabeheer van pas, heel wat anders dan het spontane dumpen vanuit de
achterbak! Maar het lukt ons, ook al kost het bij de antieke en in solide
plaatstaal uitgevoerde Miele-wasmachine de nodige zweetdruppels. Onrustig
leggen we ons die nacht te ruste. Hoe zullen we, zo gaat door ons heen op het
moment van inslapen, de volgende ochtend de kant van de weg naast ons huis
aantreffen?
Om
half acht de volgende morgen worden we gewekt door enig gesjor en gesleep,
gevolgd door het vertrek van een vrachtauto en een weldadige stilte. Als we
later gaan kijken is al ons aangeleverde afval keurig verdwenen. Soepel en
efficiënt, gebaseerd op een strak digitaal proces. Een modern welbevinden komt
over ons. En stil beginnen we na te denken over de ingombranti die we een volgende keer eens kunnen laten ophalen.