Een uitstapje naar de actualiteit dit keer. We komen er niet onderuit. Het schijnt in Italië heel moeilijk te zijn om geld over te maken. Tenminste, volgens Yo en Wes, als we Het Parool mogen geloven. Nu schijnt ook de priester die het prinsje en prinsesje in de echt heeft verbonden tot heden naar het geld te hebben kunnen fluiten. En het geld is nog wel voor weeskindertjes bestemd! Waar zou dat toch aan liggen, aan Yo en Wes, of aan Italië? Yo en Wes hebben wel vaker moeite met betalen, want dat past niet in hun wereldbeeld. Geld hoort maar naar één kant te rollen, en u mag raden welke.
Uit eigen ervaring weten we, dat het met het bancair betalen in Italië allemaal heel erg meevalt. Maar wij hebben wellicht het gebrek dat we geen leeghoofdige, over het paard getilde, narcistische ijdeltuiten (voor het gemak hier verder aangeduid als BN’ers) zijn die, als ware we royals, het concept portemonnee uit het oog hebben verloren en niet weten waar geld voor dient omdat je het nooit nodig hebt met al die lakeien in je kielzog. Wij zorgen gewoon voor ons eigen geld, en we betalen standaard de rekening als we kleding mee de winkel uitnemen. Maar de BN’ers hebben toch zaakwaarnemers, zou je zo zeggen, gladjakkers die pecuniair elke faux-pas wegmasseren. Die hadden in dit geval toch voor de flappen kunnen zorgen?
Oei! Dit stukje dreigt zwaar de foute kant op te gaan, want het kan en mag natuurlijk nooit de bedoeling zijn om in de gevoelswereld van BN’ers af te dalen. Dan kun je net zo goed meteen een hoog gebouw uitkiezen. Over dus naar een zakelijker toon!
We geven het maar toe: wij hebben een bankrekening in Italië, en daar verrichten we gewoon (zo nu en dan) betalingen mee. Als Droomhuis Italië hebben we ook regelmatig te maken met heel normale en prettige mensen die eveneens een bankrekening nodig hebben en hem onveranderd zonder probleem krijgen. Onze Italiaanse makelaarsvrienden zien het als onderdeel van hun werk om daarvoor te zorgen. Je gaat een gebouw binnen met het woord Banca of Cassa di Risparmio erop, je identificeert jezelf, je gaat door een onbeschrijflijk dik pak intensief beletterd papier heen waarop je op minstens tien (en vermoedelijk twintig) plaatsen je handtekening moet zetten, et voilà: de bankrekening is een feit, en je hebt er een betaalpas bij.
En als je erom gevraagd hebt ook enkele enveloppen met ‘geheime codes’ die je toegang geven tot voorzieningen als Banking-on-the-web of Home banking, zodat je anytime-anywhere (of in Nederlands jargon: vanuit je luie stoel) de hele dag (of de godganselijke nacht, mocht je daar zin in hebben) geld kunt overmaken naar iedereen die haar of zijn IBAN en BIC bekend heeft gemaakt.
Eigenlijk allemaal nogal gewoontjes, en nauwelijks de moeite van een stukje waard. Maar ja, BN’ers hè, die genetisch moeite hebben met betalen. Dat is natuurlijk nog tot daar aan toe, want wie zijn wij om te oordelen over de deugdzaamheid van onze bekende medemens. Laten we dat maar aan de Grote Beschikker boven op de wolk over. Maar ze moeten niet als PVV’ers hun morele niveau met ordinaire leugens gaan zitten verbloemen. Dan worden we toch een beetje bozig. En verder willen we het er hier eigenlijk bij laten. Want we zijn toch een beetje bang dat wie (al is het maar verbaal) teveel met pek omgaat…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten